Hep sevgili,plotonik v.b şeylerin gereksiz olduğunu,onlar olmadan daha mutlu yaşayabileceğimi düşündüm.Hatta arkadaşlar arasında felan hep öyle söyledim.Ama bak tam şu anda bu düşüncemi kesinlikle reddediyorum.En azından benim için.Çünkü ne olursa olsun birinden hoşlandığımda(bu yaşta yaşadıklarımızın aşk olduğunu kesinlikle düşünmüyorum) hayat daha farklı oluyordu.Her yeni güne uyandığımda umutlu, neşeli oluyordum ve akşamları hayal kırıklığına uğrasam bile asla yarın için umutlanmaktan vazgeçmiyordum.Bir şeyler hissediyordum saçma ya da nedensiz de olsa.Mutluluk,üzüntü,heyecan,öfke...
Çok garip o kadar insanın içinde rahat rahat lak lak yaparken sadece bir insanı görmemle sus pus olup elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemez hale geliyordum.Sanki vucudumdaki tüm kan bir yerde toplanıyordu garip garip bir şeyler oluyordu.Ama şimdi o kadar boşum ki...Gün boyunca hep aynı şeyleri yapıyorum ,hiç heyecanlanmıyorum,hiç kimseyle göz göze gelince utanmıyorum.Eskiden tek başıma manzarası olan bir yerde saatlerce oturup hiç sıkılmadan düşüncelere dalabilirdim.Şimdi müzik dinlerken bile aklıma kimse gelmiyor.Hiçbir şey hissetmiyorum,hissedemiyorum.