Mutlu olamıyor gibi hissediyorum.Hiçbir şeye memnun olmuyor gibi.Daha önce beni çok heyecanlandıran, hoşuma giden şeyleri şimdi bir şey ifade etmiyor,ne kadar istesemde...Sinir bozuculuğu,şımarıklı ve yüzsüzlüğü yüzünden eleştirdiğim kardeşim bile çok küçük şeylerden mutlu olabiliyor,heyecanlanıyor.Bense ona içten içe imrenmekten başka bir şey yapamıyorum.Bir yolu yok mu bunun? Mesela yarın birlikte yapacağımız bir şeyler için iki gündür hazırlık yapıyor,o kadar önemsiyor ki ikide bir gelip bir şeyler soruyor,ne giyeceğini ayarlıyor.Ama benim içimden hiçbir şey gelmiyor.Hemen eski halime dönmem gerek böyle devam edersem hiç hoşlanmadığım suratsız,depresif ,bunalımlı tiplere döneceğim!