Oysaki....deriz bu gibi zamanlarda çoğunlukla.Neler neler yapabiliriz halbuki, dünyayı bile yakacakmışız gibi gelir bu uğurda.Davamız her neyse;yapamamış olmak veya yapamayacak olmamız daha da büyütür içimizdeki hırsı.Elimiz kolumuz bağlıdır.Durduğumuz yerde kalmak zorundayızdır.Bi çare kalmışlığı yaşarız içimizde.






Kesip atamayız her nefes alışımızda daha çok sahipleniriz davamızı.Her şeye rağmen umut ederiz.Bir sebebi olmalı, eğer ben bunu yaşıyorsam vazgeçemiyorsam, umut besliyorsam bir sebebi olmalı deriz.Her doğan günden bir ışık, bir iz bekleriz bizi haklı çıkartacak.Bulamayınca zayıflar ümidimiz.Yoruluruz beklemekten.Hiç bir şey yapmadan aslında neler yapabileceğimizin hayalini gerçekten yapıyor gibi kurmak kızdırır bizi.Zaman zaman sineriz bir köşeye, bir şeyler olacakmış gibi dışarıdan seyretmeyi yeğleriz.Geçip geçmediği belli olmayan bir otobüsü herhangi bit durakta beklemek gibi.Sadece bekleriz...






Hiçbir şey yapamamak...Nereye kadar süreceği bilinmez. Büyüdükçe büyüyen umudun önüne geçilmez. Kurduğumuz hayal düzinelerinin içinde kayboluruz elimizde olmadan .Oysaki....serzenişlerimiz hep dilimizin ucunda. Başımızı yastığımıza koyduğumuzda o, sabah gözümüzü açtığımızda o..





Hiçbir şey yapamamak...En çok konuşmak istediğimiz buna hakkımız olduğunu düşündüğümüz anda en çok susmaya bırakılmak.Dilimizin ucunda şerbetlenen cümleleri bir bardak suya geri yutmak.Kendimizi kendi dünyamızda yaşamaya çekilmişken başka bir atmosferden aldığımız hava..





Hiçbir şey yapamamak...Anlatmanın kolay yaşamanın zor olduğu hissiyat.Yaşayana bu mertebede madalya takılası bir durum.Sonlanamayacak cümlelerin sonuna, son anda nokta koymaktan vazgeçip virgül koymak gibi...





Hiçbir şey yapamamak..Nerden gelir nereye gider bilinmez.Yaşayanda sonradan var olmamıştır sanki, doğuştan vardır hissi baskındır.Her şey böylesine giderken ve yine hiçbir şey yapamamak...Ne denilebilir ki başka yada ne yapılabilir bu duruma.HİÇBİR ŞEY...