Konu: Farkettim de...

Şaşkınım

gıcıksın sen

Heyecan bittikten sonra ki monotonluk ;d

Bakın şöyle bir yakın çevrenize,
sonra da kendinize.
Ne kadar çok kişi yaptığı işten mutsuz.
Ne kadar çok kişi şikayetçi…
Kendimizden çok sanki başkalarının hayatını yaşıyoruz.
Onların düşüncelerine göre şekillendirdiğimiz hayat denen elimizdeki en değerli varlığımız da eriyip gidiyor.
kendi elimizden. Ölüm ise bizi bu derin uykudan uyandıran belki de en sert tokat.
Sevdiğimiz bir yakınımızın cenazesinde yanımızdakilerden duymaz mıyız hep, hatta bazen de söyleyen biz olmaz mıyız “değer mi bunca strese, üzüntüye… Artık daha az izin vereceğim başkalarının beni üzmesine, dert etmeyeceğim hiçbir şeyi…
Mutlu olduğum insanlarla daha fazla vakit geçireceğim, keyif aldığım işlere daha fazla odaklanacağım.
Yarın ben de bu tabutun içinde olabilirim.”
Elbet bir gün öleceğiz, hayatta herşeyden zevk almak lazım.

Vazgeç gönül vazgeç sesini duyan yok
Bir yağmurun içinde ateş böceği misali
Bir yanıp bir söndün

Elimde değil, Bazı insanları Hiç sevmiyorum.

Cidden üzüldüğüm şeye bak boşversene.

Ölümle yaşam arasında ince bir çizgi var.