"Bencil" yalnız olarak doğmuştu.Çok büyük sıkıntıları vardı yaşama gözlerini açarken.Aç,güçsüz ve çaresizdi.Lakin bunu anlatacak çok güçlü bir silahı vardı elinde; Gözyaşları.Sadece kendini düşünmeliydi, çünkü sadece o vardı ve tek başına idi. Derken önce "Şefkat",daha sonra da "Huzur" ile tanıştı.Onu hemen kollarına almışlar,giydirip ısıtmışlar,karnını doyurmuşlar,şarkılar söyleyip uyutmuşlardı. Onun bütün kaprislerine içten bir sıcaklıkla göğüs geriyordu onlar.Bir de kalplerindeki en güzel duygularla sarıp sarmalıyorlardı onu büyürken."Bencil" şımarıktı.Onu dizginleyip uslandırmak oldukça güçtü. Bu yüzden bir süre sonra "Eğitim" girdi devreye. "Bencil" oldukça asi idi.Bir süre dirense de "Eğitim" in tatlı dili ve nezaketi onu gitgide Eğitim'e doğru çekti.Ama gene de "Bencil" ara sıra ortadan kaybolup "Oyun" denen eğlenceye kendini atıyordu.Artık ona benzeyen diğer "Benciller"le tanışıp arkadaşlık etmeye başlamıştı.Küçük "Bencil" diğer bencillerle zaman geçirdikçe birlikte "Neşe"yi ve "Paylaşma"yı tanımaları fazla zaman almadı. Aradan yıllar geçtikçe Eğitim'le daha sıkı fıkı oldular.Bencil;Huzur,Şefkat, Eğitim ve Paylaşım'ın arasında büyümeye devam ediyordu.Onlarsa aralarında hep "Sevgi" denen birinden bahsediyorlardı.Dayanamadı; bir gün sordu Eğitim'e: - Sevgi nedir? - Sevgi senin içinde,dedi Eğitim.Yeter ki onu hisset.Öyle bir hisset ki çevrendekilere de yayılsın.Yalnız unutma onu korumak biraz da senin elinde.Sevgi biraz çaba ve özveri ister.Ama inan "Bencil" bu hepsine değer. Bencil o anda içinde "Sevgi" yi hissetti.Sımsıcaktı ve hiç de sandığı kadar uzakta da değildi.Sevgi kendi içinde ve yanı başında idi. Başından beri hep tek başına olduğunu sanıyordu ama aslında hiç yalnız değildi. Özellikle Huzur ve Şefkat onu hiçbir zaman yalnız bırakmamış,her zaman destek olmuşlardı.Gözleri yaşardı Bencil'in. Nasıl olup da bunları şimdiye kadar düşünememişti.? Huzur ve Şefkat'i içinde,ta derinden hissediyordu.Öyle güzel bir duyguydu ki bu... Daha sonra diğer bencilleri ve paylaştıklarını düşündü.Neşelenmişti işte,o an Eğitim'le göz göze geldiler. Eğitim ona gülümseyerek dedi ki: - Artık senin benimle bu en son günün. Bencil ağlamaklı oldu birden,ne kadar da alışmıştı ona... - Bencil her şey için teşekkür ederim, eğitimini başarıyla tamamladın.Sen tanıdığım en başarılı öğrencimdin.Keşke herkes senin gibi olsaydı.Bundan sonra seni YAŞAMIN kollarına atıyorum,artık sana "İNSAN" diyeceğiz. İNSAN hiçbir zaman Eğitim'i ve onun verdiklerini unutmadı.Yaşama koştu ve ona kucak açtı.Artık aldıklarını tek tek YAŞAMA verme zamanı gelmişti.Artık paylaşma zamanıydı.Huzur ve Şefkat ise onunla birlikte Sevgiyle Yaşamdaki diğer İNSANLARA gülümsüyordu...