Hep ayrılıkları yazdı bu kalemler
Hep yalnızlara seslendi bu şiirlerHep gidenlerin arkasından söylendi ağıt gibi türkülerHep kederi gösterdi gözyaşıyla çizilen resimlerHep ertelendi mutluluklarYarınlara atıldı umutlarOnlarda yalnızdı en iyi arkadaşlarOnlarda ayrı idi benimle ağlayan dostlarOysa kaç zaman olmuştu kendimiz için ağlamayalıKaç zaman olmuştu aynaya bakmayalıHep başkalarına ağladıkGidenlere gözyaşı akıttıkHep başkalarının hayatını yaşadıkOnların aynasına kendimizi sır yaptıkKazanamadıklarımıza değil deKaybettiklerimize ne çok üzüldükBaşlayamadığımız aşklara değil deEn çok ta bitiremediğimiz sevdalaraYandık, ağladık, onlara haykırdıkBinlerce defa dilimizden bitti deyip deİçimizde çığ gibi büyüyen aşklar“Hadi sende git sende kurtar kendini bendenYani kederden hüzünden bekleme git hadi”Diyerek uğurlayıp ta!Sokaklar da döner diye nöbet tuttuğumuz sevgililerNe çok bekledik biz siziNe çok istedik geri gelmeniziAcıyı öğrenmiştik deVedayı, elvedayı bilemedikGidene hep el salladık daGeri gel diyemedikGeceleri çok sevdikteO ıssız, yalnız gecelerde uyumasını beceremedikGeceyi neden bekler ki insan üzülmek içinNeden karanlığa saklar hep gözyaşlarınıNeden sevgiliye geceleri seslenir kiSevgilerimizi nasıl bir geceye saklamıştık taŞimdi bulamıyoruz…Ne kadar kalabalığız bizlerYalnızlığı acıyı seçenlerAnkara’dan Hollanda yaOradan da tüm Cihan’a yayılmış bu hüzneBu kedere bu terk edilişe bu acıya bu yalnızlığaGecenin zifiri karanlığa sessiz çığlıklara saklananlarNe kadar kalabalığız bizlerAynı yalnızlar trenine binenler…