Giden zamanı geri getirmeye ve gidenleri döndürmeye hangimizin gücü yeter? Hangimiz "o an" söyleyeceklerini söyleyemediği veya yanlış şeyler diline geldi diye "o an"ı tekrar yaşatabilir?

Kim ağlattığı insanı, ağlattığı anda güldürebilmek için vakti geriye sarabilir? Kesinlikle bunlar ancak teknoloji yardımıyla insanın beyninde olabilecek şeyler! Araçlar: photo, video, rüya…

Ama gerçekte? Ya photo kapanınca, video bitince, rüyadan uyanınca... "Hayat" dedikleri hatta "hayat zor" dedikleri işte o zaman başlıyor...

Ben, ben, hiçbir şeyi geri alamam, yaşadıklarımı baştan yaşayamam, onlar oldu, bitti, ben, ben bunları düşündükçe "hayat"ımı "zor"laştırırım, herkes gibi "hayat zor" derim, ertesi gün, gülerim, geçerim, onlar oldu, bitti...

Gerçekten mi? Gerçekten bu kadar "basit oldu ve bitti" diyebilir miyim? Hiç hatırlamaz, hiç düşünmez, hiç ağlamaz mıyım?

Ne zaman "bunu yapmamam lazım!" desem onu olağandan hızlı yerine getiririm, ne zaman "bunu düşünmeyeceğim!" desem onu olağan fazla düşünürüm, ne zaman "burdan gitmem gerek!" desem orda olağandan fazla kalırım, ne zaman "onu söylememem gerek!" desem onu ilk önce söylerim, ne zaman "şu an ağlamam çok saçma!" desem hıçkırıklarla ağlarım...

Saçma ama denge yoksunu bir insanım!

Kendim için: hüzünlüydü dün, sakardım, ağlamaklıydım, fazla duygusaldım, durgundum, neşesiz sayılırdım, romantiktim ayrıca...

Ama bugün...

Güne bomba başlayıp hızlı bitirmek istiyorum ve yarın geceyi sabaha ulaştırıp içime çekmeyi düşünüyorum!

Başka türlü gerçekten "hayat zor!"...