Hayatim da ilk önce SEVMEYI ögrendim,cünki sevdikce kendimi hissettigimi ögrendim.
AFFETMENIN ne oldugunu anladim ve afetmenin aslinda yeni insanlar kazandirdigini gördüm..
Bir gün gecmisime baktim da PISMANLIGIMDAN üzülmedigimi gördüm,bunlari ben yasadim cünkü....
Birisini HATIRLAMANIN aslinda ufak bir telefon görüsmesi kadar basit oldugunu biliyorum artik!
Aslinda BANA DEGER VEREN INSANLARIN cok yakinimda fakat gözlerimin hep uzaklarda oldugunu anladim..
Birisini kirdiktan sonra ÖZÜR DILEMENIN aslinda beni ben yaptigini anladim.
SEN BENIM ICIN ÖNEMLISIN kelimesinin verilecek en büyük hediye oldugunu buldum.
Bir yerden sonra KELIMELERIN mana ifade etmedigini biliyorum.
Sahilde yürür ve düsünürken birinin de beni DÜSÜNDÜGÜ duygusu beni sevindiriyor.
MUTLU OLMANIN aslinda bir kedinin güzel bir anini yakalamak kadar basit oldugunu anladim.
KACIRDIGIM FIRSATLARIN aslinda bana yeni firsatlar yarattigini gördüm.
Yildizlarin benim icin parladigini görmeyen gözlerim,gün geldi HAYATIMDAN YILDIZLARIN gömüldügü maziyi unutmasi gerektigini anladim!
GÖZLERIN kelimelerden daha önemli oldugunu ve yalan söylemediklerini biliyorum.
Hayatimda YANIMDA GÖRMEK istediklerimi yanimda görecegim cünkü onlarin bana deger verdiklerini biliyorum.
TELEFONUN 160 karakterine üzüntünün,mutlulugun,yikintinin sigdigini gördüm.
YASAMIN YASAMAYA DEGER OLDUGUNU VE ISTERSEM MUTLU OLACAGIMI öğrendim...