Mutlu olmak için, sevmek için; Görme, işitme ..
Mutlu olmak için, sevmek için; Bilme, çok düşünme ..


Bugünlerde kafama takılan tek söz.. Mutlu olmak için görmemek yeter mi? Görmeden mutlu olunabilir mi? Bence olunamaz.. Ben olamadım ya da.. Görmeyen özler bi kere!. Görmeyen acı çeker! Görmeyen görmek için can atar en başında..

Peki bilmemek? Bilememek?.. Zor çok zor. Bazen bildiklerini bilmemek istersin ama bilmesen hayat daha kolay olur muydu acaba.. Ama istiyorum işte bildiğim her şeyi unutup asla öğrenmemek isitiyorum!. Gerçekler can yakar, acıtır..

Peki peki gerçekler olgunlaştırır mı? Acı çekmeden olgunlaşamaz mı insan? Olmaz ki olduramayız.. Ben kendime olduramadım.. Melankolik falan değilim! Ama normal de değilim bu aralar.. Görmediklerimi görmek, bilmediklerimi bilmek, işitmediklerimi işitmek istiyorum.. Özlediklerime kavuşmak istiyorum..

Tuhaf.. İnsan hiç görmediği birini özler mi? Ben özledim. Çok özledim. Hiç görmemiş değilim ama çoktandır görmedim. Normal şartlarda unutmam gerekirdi. Şartlar normal aslında dedim ya ben normal değilim şu sıralarda..

Normal olmak kolay mı? Bence değil.. Şu dünyada benim dünyamda değil. Hiç kolay değil.. Hatta normalliğin ne olduğundan habersizim belki de. Ya da nasıl desem ben hiç normal olmadım.. Doğduğumdan beri, emeklediğimden, yürüdüğümden, ilk anne diyişimden, ilk okula başlayışımdan, ilk aşkımdan beri hiç normal olmadım.. Olamadım.

Artık bilmediklerimi bilmek isitiyorummm!. Biri bana bildirsin..

Çok güldüğüme bakmayın.. Ben öylesine hep gülerim..