Konu: Aşık olan kalpmidir yoksa beyin mi?

Aşık olan kalpmidir yoksa beyin mi?



Aşk denen o şey. Yoksa sevgi mi demeliyim bilmiyorum. Aşık olan kalpmidir yoksa beyin mi?

Bu sorularla çoğu kez karşılaşmışızdır… Artık siz bunun adına ne derseniz deyin o bir tarafa, olan yine size oluyor her türlü … Yani kaçarınız yok!


Aşk, gerçekten de gözümüzü kör eder ve inanılmayacak kadar şanslı olduğumuzu ve tam da istediğimiz insanı bulduğumuzu düşündürür bize. Oysa karşımızdaki insanda yücelttiğimiz özellikler aslında kendi benliğimizde sahip olduklarımız ya da en azından olmayı arzu ettiklerimizdir.

İnsanlar, kendi sahip oldukları özelliklere sahip insanları beğenir ve onaylarlar.


Aşık olduğumuz insanın her davranışı bizim için kusursuzdur ve dışarıdan gelen tepkilere de mazeretlerimiz hazırdır zaten;


Aşık olduğumuz insan “kaba” değil, açık sözlüdür.
Aşık olduğumuz insan “cimri” değil, tutumludur.
Aşık olduğumuz insan “sorumsuz” değil, yüreği yaralıdır…


İlişki ilerledikçe mazeretler kımıldamaya, altında yatan çıplak gerçekler aralanmaya başlar. Fakat gerçeklerle yüzleşmek de her zaman kolay değildir. Evet aşık olduğumuz insan zaman zaman kaba, sorumsuz hatta biraz da cimri olabilir ama kim mükemmeldir ki zaten?

Bu saatten sonra yeni bir ilişki kurulsa, onda da sorunlar olmayacak mıdır?


Zaman geçip de aşk, başka gözleri kör etmek için uçup gittiğinde çıplak gözlerimizde hayal kırıklıkları ve tükenmişlik alır yerini. En baştaki “aşığım” parıltıları bu defa yerini “yanılmışım” ve “değmezmiş” gözyaşlarına bırakır.


Oysa değişen aşık olduğumuz insan değildir. Sadece bizim ona bakış açımız değişmiştir.


Şairin de dediği gibi, “seversin, kavuşamayınca aşk olur” belki de.
Aşkı sevgiden ayıran duygu acı mıdır gerçekten?


Gerçeklerin kabul edilmediği, kör gözlerle baktığımız hiçbir ilişkide ne sevgi ne de aşk barınabilir. Her ilişkide, ister adı aşk olsun ister sevgi, ilişkinin sürekliliğini sağlayan “saygı”dır.

Kendisine saygısı olmayan bir bireyin, başkasına saygı duyması da imkansızdır.


Siz kendinizi sevmiyor ve kendinize saygı duymuyorsanız başka birinin sizi sevmesini nasıl beklersiniz?

İnsan beyninin kabullenmediğini kalbine sokmaz zaten.En azından ben öyleyim :) Sevgi zamanla gelişir belki alışkanlık belki heyecan onu görme isteği bi ufak bakış bazen bir "merhaba" yeter gerçekten sevene.Benim sevgiden anladığım bu.Beklentisiz olmalı.Yoksa insan acı çekeceğini bile bile kendini ateşe atar mı :)

Sizlerinde görüşlerinizi almak isteriz

Beynimizin kabuLLenmedigini kaLbimize sokmayız asLında.İste kaLbimize soktuktan sonra beyin isLevsiz duruma geLmekte.KaLbimizdeki ne kadar tasvip etmedigimiz seyLeri yapsada bir bahane buLmaktayız affetmek adına.Bizi kırdıgı anLarda biLe ona yürekten kızamayız cabucak unutur affederiz.Sevgi garip oLdugu kadar muhtesen bir duygu.Acı biber yemeyi sevmek gibi.Acı ama seviLen.Ve sana katıLıyorum bekLentisiz oLmayan sevgi degiLdir.

Kalbimiz sevgide her ne kadar efsaneştirilmiş olsa da bu konu da asıl işlevi gerçekleştiren beynimizdir. Karşıt cinsden herhangi bir olumsuz davranış aldığımız da 'kalbim kırıldı' deriz. Aslında kırılan kalp değil beyindir

Evet insan en çok sevdiğine kırılır ve en kolay onu affeder :)