Biz insanlar hayattan hep bir beklentİ içindeyiz.Beklentilerimiz gerçekleşmeyincede bir karamsarlık,umutsuzluk içindeyiz.Aslınta beklentilerimizle degilde hayatın bize sundukları ile mutlu olmayı denesek çok daha mutlu oluruz..Her insan sever karşılıklı veya karşılıksız o kalp o duyguyu mutlaka yaşar..Sevdiginden ayrılan çok insan vardır öyle veya böyle.Önemli olan ayrılıktan sonra hayatı kendimize zindan etmek degil,o güzel duyguyu yaşadıgımız için o günleri,o duyguyu yaşattıgı için sevileni güzel anmaktır.Bazen tanık oluyorum ve inanın sevgi adına üzülüyorum.Bir aradayken her şey güzel ama ayrılık olunca bir birlerine agıza alınmayacak hakaretler.Onun adı sevgi olmasa gerek yoksa sevgi olsa her ne şartta ayrılık olursa olsun insan sevdigine laf etmez ettirmez çünkü yaşanan o güzel günlerin hatırı mutlaka vardır.Galiba sevgiye beklentiler karıştırılıyor keşke başka hiç bir şey katmadan koşulsuz ve katkısız sevmesini bilsek.Sonunu düşünmeden, hesaplayıp çarpıp bölmeden, kurgulamadan,
sorgulamadan, hayallere dalıp gerçeklikten kopmadan sevsek sevebilsek.Ayrılıklar olsada bir daha görme şansımız hiç olmasada sevmeye devam etsek kalbimizin derinliklerinde gizlice..Ayrıldıgımız anı düşünerek degil,özel günlerimizi düşünerek,ummadık bir anda
öpüşünü, olmadık bir anda seni seviyorum deyişini hatırlasak ve onu ömür boyu sevgi ile ansak...Onun ile yaşananları düşünüp iyiki sevmişim ve yaşamışım diye tebessümle mutlulugunu yaşasak..Bence gerçek sevgiler asla ölmez;ayrılıklarla kalplerde dahada büyür ve saygı görür...
Alıntı ile Cevapla
