Konu: Mürekkepsiz kalem.

46 kromozumluysak; 45i dert

Naber.

lan günlük benden hiç olumlu birşeyler duymadın :D

Acılarımız da birbirine benziyor artık. Birbirine benzeyen parmaklar gibi ama. Her birinin eşsiz bir izi var. Bazen gözlerim doluyor karanlıkta. Ama fısır fısır konuşmaya başlıyor yine kulağımın dibinde, hiç susmuyor, ağlamama asla müsaade etmiyor. Her şey affedildi diyor, hiç ayrılmayacağız diyor. Keşke kadın olsaydın diyorum öyle konuştuğunu duyunca. Bu kış çok kar yağar belki beraber kayboluruz diyor o da bana. Söylediği her şeye inanıyorum o zaman. Gözlerimi kapatıyorum her yer bembeyaz oluyor. Yine el ele tutuşuyoruz iki çocuk gibi. Sessizce söz veriyoruz birbirimize. Sessizce verilen sözlere kim inanmaz.

belki tavırların beni en ağır küfürlere tahrik eder ama benim yüzümdeki o iplemez gülüş senin gelmişini geçmini tatmin eder.

gidenler gitmekte haklıydılar, hayat onlar için ironiydi bizimkisi ise anne yüreği misali fazla iyiydik ve iyi insanlar asla sevilmezdi.

Ben böyle değildim inan eskiden.

Kirmiziydik, yesildik, sariydik...
Gökkusaginin altinda
ve uzanirdik dünyanin bütün devrimlerine.
Dünyanin bütün masallarina, bütün türkülerine.

Uyuyan çocuğu uyandırdın masal anlatacağım diye
ANLATMA.

Bazı insanlar yağmuru hisseder, bazıları ise sadece ıslanır.