Anneme dönüyorum;yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak;
"Burdan atlasam canım acır mı anne?" diyorum...

"Olmaz.." diyor."Ben yanındayken sana birşey olmaz,izin vermem!"

Şimdi yine uçurumun kenarındayım...
Bu sefer yalnız..
Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime;
uzun uzun bakıyorum uçuruma..

"SusuyoruM!"

Hayallerim geliyor gözlerimin önüne...
Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!

En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda;
Yanımda bulamadıklarım!

Yüzümü rüzgara veriyorum...
Kollarımı iki yana açıp soruyorum;

"Buradan atlasam canım acır mı anne?"

Sen duymasan da bu soruyu,ben cevabı biliyorum...
Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum..!

Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum...

Sana,yalnızlığıma,yaşadıklarıma...


"Canım zaten acıyor anne;
Atlayayım mı ?