Suskun Sevdamı Kalabalıktan Sıyrıp Yalnızlığımla Baş Başa Kalabilseydim...
Düşünmeyi Unutup, Acılardan Sıyırabilseydim...
Kapkara İçi Dolu Bir Bulut Olmayı Bırakıp İçimdekileri Tüm Fırtınasıyla Akıtabilseydim...
Söyleyebilseydim Suskunluğumu, Bırakıp Dökebilseydim Doyasıya Yaşlarımı...
Keşke Bu Kadar Zor Olmasaydı Haykırmak... Saplanmasaydı Kalbime Yokluğun...
Keşke Gitmek Yerine Kalmayı Becerebilseydin Hayatımda, Belki Bu Kadar Perişan Olmazdım...
Boğulmazdım Sensizlik Girdabında, Tüm Acılarıma Bir de Yokluğun Eklenmezdi...
Daraltıcı Havasıyla Bunaltan Şu Hastanede Bir de Sensizlik Yarası Kanamasaydı Yüreğimde...
Keşke Anlatabilseydim Hissettiklerimi, Avazım Çıktığı Kadar Bağırabilseydim...
Doyasıya Sarılsaydım Boynuna Bir Kerecik, Bağrıma Yokluğun Yerine Varlığını Basabilseydim...
Anlatmak Bu Kadar Zor Olmasaydı Keşke, Belki Bu Kadar Dolmazdı İçim...
Hicrandan Solan Şu Canım Yıkılmazdı Bu Kadar...
Belki de Vazgeçmezdim Yaşamaktan, Bu Kadar Zor Olmasaydı Beni Sevmen...
Yine de Keşke Elini Uzatsan Demekten...
Umut Edip Hayaller Kurmaktan...
Bir de Seni Sevmekten Kurtulamadım...!