Konu: Gel gitme..

Sana yazdığım ama gönderemediğim onlarca mektup var ki, sayılarını aklımda tutamıyorum. Yazdığım, yazdığım ama bir türlü gönderemediğim... Hepsi çekmecemde saklı. Sen gittikten sonra her gece masa başına oturup yazdım sana. Hislerimi, kinimi, sevgimi, küfrümü...
Her kağıdı birer birer, satır satır doldurdum. İçimden geldiği gibi yazıyorum. Nasılsa sen okuyamayacaksın. Nasılsa bilmeyeceksin seni özlediğimi. Gözlerin satırlar arasında dolanmayacak. "Gel, gitme" diye yazarım ama sen okuyamazsın. Sakın acıtasyon yaptığımı sanma. Sadece alıkoyamıyorum kendimi "Gitme" demekten...
Giderkende zaten sadece "Gitme" demiştim.
Unuttun mu ?
Ama dinlememiştin. Gitmiştin. Bu kışta kıyamette bir başıma bırakmıştın beni.
Hadi ben elimi cebime koyar ısıtırım. Senin ellerin üşümez mi ? Isıtıyor mu yanındaki ?
Isıtıyordur tabii. Zaten sırf ben kalbini ısıtmak istediğim için bırakıldım. O senin bedenini ısıttığı için galip şimdi. Olsun. Böylece senin nasıl bir aşk’a düşkün olduğunu öğrendim. Kalbe değil, bedene ithafen yaşıyormuşsun.
Şu kapıdan o kız için beni ardında bırakıp, çekip gittiğin günü sanki dün gibi hatırlıyorum. Gözümün önünden film şeridi gibi geçiyor. Bekliyorum seni. Bütün olanlara karşı her ne kadar sana kızsamda... Amansız, hiçbir kurtuluşu olmayan bir hastalığa yakalanmış ölümü bekleyen bir hasta gibi... Umutsuzca, çaresizce, sabırla...
Geleceğin günün hesabını tutarken uykuya dalıyorum. Senli rüyalar alemine... Hayâl meyâl hatırlıyorum bana söylediğin sözleri.
Ama bir tek "Seni seviyorum"lu sözlerini hatırlıyorum.
Bir de sen giderken bana bakan gözlerini.
Sana bir şey daha söyleyeyim.

Gel, gitme !

Korkma benim. Her gece başını yastığa koyduğunda aklına gelip gözyaşlarınla birleşerek yastığına damlayan kişi. Arkadaşlarına küçük düşmemek için "Sevmiyorum, unuttum." dediğindeki o yalan sözcüklerdeki ve kalbinin her zaman önemli yerinde taht sahibi kişi.
Benim.
Amacım sana eski günleri hatırlatmak değil yanlış anlama. Sadece içimi dökmek, sensiz geçen günlerle senli geçen günlerin farkını anlatmak istedim. Bilirsin işte hayatımı senden önce ve senden sonra diye sanki bir bıçakla ikiye ayırdım. Senden önce niceleri geldi geçti. Nicelerinin kalbine fetihler yaptım. İşgal etmiştim akıllarını ve kalplerini. Akıldan kalbe çıkarmalar yapmıştım. Etme bulma dünyası işte. Şimdi benim her gece kalbime çıkarmalar yapılıyor senden taraftan. Aklımda sen varsın tabii. Yakıp yıkıyorsun kalbimi.
Kalbimi yakmak ısıtıyor mu ellerini, içini ?
Isıtıyorsa şayet; ver çakmağı kendimi yakayım. Şu soğuk kış gününde üşümesin için.
Haa üşümek deyince, Şubat’ta yaklaşıyor. Hani şu Sevgililer Günü mü her ne haltsa onu içine alan kahrolası şubat !
Bak sana ne diyeceğim.
Gel, vazgeç inadından.
Gel, gitme !
Her ne kadar 14 Şubat benim için bir şey ifade etmiyorsa da... Saçma birgün diye dalga geçtiğimiz ve hergünümüzü sevgililer günü ilan etmemizi sağlayan 14 Şubat yaklaşıyor.
Gel, gitme !
Kendim için değil bak. Vallahi annem razı olmuyor. "İştahtan kesildin, canımı sıkıyorsun artık ! " diyor. İnan artık makyajda yapamıyorum. Hani sen derdin ya "Sen makyaj yapmadığında mutlaka canını sıkan, seni üzen birşey vardır." diye. Evet var. Hemde çok üzen birşey var. Anla işte makyaj yapmıyorum. Aynalarla küs, karanlıkla arkadaşız.
Anla işte aptal ! Anla. Anla da, gel gitme !
Sabahları başlıyorum akşamlara kadar sana mektuplar yazıyorum. Günde 3 öğün sana yazmaya doyuyorum. Sonra çekmecemde olan parfümü sıkıyorum kağıdın üstüne... Sen kokuyor. Ve işte o an sen yanımda beliriyorsun. Yüzüne dokunmaya kalmadan, yine aynı sahneyi yaşıyorum. Yine kapıdan bavulunu alıp çıktığın o an aklıma geliyor, beni bir kez daha öldürmeyi başarıyorsun. Bir kez daha yaşlar boşaltıyorsun gözümden. Uzaktayken bile beceriyorsun canımı yakmayı. Yetenek sensin sevgili. Yetenek senin gibi olmayı becerenler. 3 "evet"i de hakediyorsunuz sevgili. Bir daha ki can yakımına kadar görüşürüz.