Öfkeden gözüm,gönlüm karardı ve hiçbirşey sakinleştiremiyor artık beni...


Uzağıma düştün...Yakınıma gelme...

Gelirsen terkederim bu şehri ve sahip olduğumu sandığım sanmadığım herşeyimi,herşeyini..

Gelme üstüme,uzağıma düştün...

Bende sevdiğini söylediğin hiçbirşey kalmadı artık biliyorsun.. Güzel değilim ve koca gözlerim ışıklar saçarak sevgiyle bakamaz artık sana..Fışkıran derin bir öfke var artık gözlerimden dokunduğu yeri yakan ,darmaduman eden..

Ellerim sanma ki ellerine dokununca yumuşacık sarıp tüm sıkıntılarını alacak..

Ellerini ellerime verdiğin anda tırnaklarım köklerinden kopup parça parça kan oluncaya kadar etlerini lime lime eder, dokunamazsın bir daha geceleri gülümseyerek baktığın ve güzelliğinle etkilemeye çalıştığın kimseye... Cinayet mi diyosun bu?Katil zanlısı mı olacağım ana haber bültenlerinde ben?

Gazetelerin üçüncü sayfalarında beraber bir resmimizi koyarlar mutlu mesut günlerde, sonra senin paramparça olmuş sedye üzerindeki resmin ve yanında elleri kelepçeli yanında iki tane polisle başı yukarıda ben...

Pişman değilim, yazısı başlık... Katil ben mi oldum diye bir haykırış..Esas katil o... Önce O beni öldürdü...İçimdeki çocuğu,sevgiyi,aşkı,inancı,sahip olduğum herşeyi o öldürdü... Binlerce yerimden bıçakladı.Bakmayın nefes aldığıma..Ben ölüyüm..Ödeşmek için geldim...Pişman değilim...