Sen gelmeden önce diye başlayan binlerce cümle geçiyor aklımdan…

Sen gelmeden önce ben daha bir bendim. Ama mutsuz, ama yalnız, ama bendim…
Sen gelmeden kurallarım, yasaklarım vardı. En güçlüsüydüm hayatımın.



Bir monitöre saatlerce boş boş bakamazdım mesela.

Şarkılarım vardı sensiz söylediğim, sesim sadece benimdi.

Daha bir umutluydum ya da daha bir boştu herşey.



Çözemedim, çözmekte istemiyorum korkuyorum galiba…
Sonra sen geldin, ne oldum, neyim oldun çözemedim.

Ben çözmeye çalıştıkça sen daha çok geldin.

Ne sana sığınabildim ne kendime sığabildim.

Uzaktanda olsa o kadar derinde yer ettinki, bütün hayırlarıma rağmen …
Tek başıma taşırken bütün yüklemleri, öznelerimi kaybetmişim sen gelince anladım.

Bütün roller benimdi, hayata oynuyordum, sınırım, çekincem yoktu.

Hatalarımı kaçışlarım oldu bitti deyip kapatmıştım, sen gelince nedenlere boğuldum…


Sen geldin ezberlerim karıştı.

Repliklerimi unuttum, susuyorum, doğaçlama da yapamıyorum artık.

Takılı kaldı hayalin, kısa anların aklımda, içimde.

Tek kişilik dev bir oyununun son perdesi, söz bitti…
Yaralarım kanıyor, her kanayan yerden bağıra bağıra umut doğuruyorum.

Daha çok acıyor yaralar umut doğarken.

Olsun diyorum seninle olamıcak olsamda.

Canımın acısı hiç dinmicek olsada….



Uzaklarda olsanda varlığın bile yeterli





ALINTI