Konu: Arapların Türk Düşmanlıkları

Bizim Hatamız; Her Türlü Yanlışı, fenalığı Ermeni’den, Yunan’dan (Rum) İngiliz’den beklememiz!

Bu Şekilde bakınca da; 1000 yıldır bu milleti katleden, devşiren, her türlü kullanan ARAPLARI, Farsları içimizdeki bu sinsi hainleri gözden kaçırıp, ellerindeki din silahına karşı savunmasız Kalıyoruz!

Arap’ın Türk düşmanlığının kökeni uzun bir mevzudur. Gerek ayet ve gerekse hadis hükümleriyle bu düşmanlığın temeli ustaca atılmıştır. Kuran’ın Kehf Suresi’nde (86-89) ve Enbiya Suresi’nde (96) “Ye’cuc ve Me’cuc” diye anılan ve lanetler yağdırılan bir Millet’ten bahsedilir ki bu Millet Türklerdir.

Yüzlerce yıldır Arap’ın Türk hakkında olumsuz görüşlere sahip olmasının, Türk’ü “cani”, “barbar”, “hırsız” vs. bilmesinin nedeni Peygamberin geride bıraktığı hadislerde saklıdır. Bu hadislerden biri şöyledir:

“Utruk al-Turka mâ tarakûka in ahabbûka va’in gadibûka kataluka”

Türkçesi: “Size yanaşmadıkça siz de Türk’e yanaşmayın, çünkü sizi severse sizi yer -soyar (hırsızlık eder), sevmezse sizi gebertir.” (Bkz. İlhan Arsel, Arap Milliyetçiliği ve Türkler, İnkılâp Kitapevi, s. 31)

Ve Peygamberin bildirdiği odur ki, “Türk’e karşı savaşmadıkça hüküm günü gelmeyecektir.”

“Küçük gözlü, kırmızı yüzlü, basık burunlu ve suratları kalın deriden yapılmış kalkanlara benzeyen (yayvan suratlı) Türk’lere karşı savaşmadıkça hüküm günü gelmeyecektir. Ve hüküm günü gelmeyecektir ta ki sizler kıvrık kıldan yapılmış sandal giyen bir millete karşı savaşana kadar.” (Buhari’nin “Kitâb-ı Cihâd”ından aktaran İ. Arsel, age., s. 35)

Yukarıdaki hükümlerin benzerlerini sergilemeye daha da devam edebiliriz, ancak, bu birkaç örnek bile Arap’ın Türk’e karşı düşmanlığının, önyargılarının ve kininin hangi kaynaktan beslendiğini açıklamaya yeter. Türk’e karşı bu olumsuz görüşlerin ve kin ve düşmanlık tohumlarının bir sonucu olarak Arap, hayatının her aşamasında (edebiyatından uluslararası ilişkilerine kadar) Türk’e karşı düşmanca bir tutum sergilemeyi marifet bilmiş, Türk aleyhtarlığı duygularını her vesile ile kendi çıkarları doğrultusunda ustaca kullanmıştır.

Ne var ki gerek Türk’ü aşağılayan Kuran ve hadis hükümlerine ve gerekse Arap’ın Türk’e karşı düşmanca tutumlarına rağmen bizim şeriatçımız ve “aydın acubelerimiz” Türk’ü aşağılayan ve halklar arasına düşmanlık tohumları serpen bu hükümlere karşı seslerini çıkarmamışlar, aksine bu hükümleri “kutsal” bilerek halkımızın beynini bu hükümlerle yıkamışlar, Arap’ın akıl ve mantık dışı geleneklerini, miskinliğini, müptezel hayat felsefesini insanımıza aşılamışlar, insanımızı Araplaştırmışlardır. Arap’ın dinini “kutsal” bilmek ve onun geleneklerine laf söyletmemek o kerteye ulaşmıştır ki “muhafazakar” kesimden tutun da “ilerici” ve “devrimci” geçinen sol-sosyalist kesime varıncaya kadar Arap’a laf söyletmemek, “emperyalizm” denilince sadece “Batı emperyalizmini anımsamak ama “Arap emperyalizmini görmezden gelmek iflah olmaz bir hastalık halini almıştır. Bu üstatlar, “emperyalizmin” Batı dünyasına ait bir şey olmadığı, hakimiyet ve güç uğruna (Doğu’dan Batı’ya) her ülkenin, her toplumun kolaylıkla emperyalist olabileceği ve olduğu gerçeğini henüz anlayamamışlardır. Anlayamamışlardır ya da anlasalar bile dile getirememişlerdir, çünkü iki yüzlüdürler: tıpkı laf söyletmedikleri Arap’ın dininin aşıladığı “ahlak” anlayışı gibi.

İslam Şeriatını yaymakla görevli Arap Milliyetçisi ve onun en büyük destekçisi olan Türk şeriatçısı, “kutsal” bilinen ve Türk’e lanetler yağdıran din hükümlerini Türk’ün kafasına işlemek suretiyle Türk’ü kendi kimliğine ve değerlerine yabancı kılmışlar, Türk’ü Araplık ruhu içinde tutarak önü alınamaz bir ilkelliğin ve geriliğin başat sorumluları olmuşlardır. İşte bu yoğurmanın bir sonucu olarak bugün Türk insanı için önemli olan Türk’ün ulusal çıkarları ya da değerleri değil fakat öncelikle iyi bir “Müslüman” olmak, Peygamberin Tanrısına “kulluk” etmek ve Türk’e lanetler yağdıran din hükümlerini “kutsal” bilip 7. yüzyıl karanlıklarında kendini ve benliğini kaybetmektir. Türk’ü aşağılayan Arap’ın dini uğruna ulusal çıkarlarımızı feda etmek, “din kardeşliği” gibi gerçek dışı ve ilkel bir anlayış uğruna her fırsatta kayıtsız şartsız Arap’ın yanında yer almak ya da Arap’a laf söyletmemek muhafazakar kesimden tutun da sözde “ilerici” kesime varıncaya kadar yakalanmış olduğumuz amansız bir hastalıktır.

Başta Mısırlılar olmak üzere İranlılar ve Suriyeliler hatta birer amerikan üssü niteliğinde olan Ürdün vatandaşları dahi sizi kendi vatandaşı gibi, öz kardeşi gibi kucaklar. Yani bazı arap milliyetçileri hariç arap halkının çoğu türkleri oldukça sever. Asıl sorun yüzyılın ortasında emperyalist devletlerce kurdurulmuş arap devletlerinin yöneticilerindedir. Bu insanlar genelde benzer sülalerden gelirler ve tam anlamıyla kukladırlar. Öte yandan, Türkiye cumhuriyet döneminden sonra Batı'yı iyi, medeni, Doğu'yu köhne, ilkel kabul etmiştir.

Ki arapların yerinde olsam bende sevmezdim bizleri. Yüzyıllardan beridir her yıl hac döneminde Hira dağına çıkan milyonlarca müslüman arasında Allah'ın bir kulu bile dağa taşa yazı yazmazken, yazmayı çok seven, entellektüel birikimini fışkırtmaktan hoşlanan Türkiye insanları, hira dağının taşına toprağına, "En büyük Sivas", "Yaşasın Kırşehir", "Ne mutlu türküm diyene" yazmaktadır. Katatoni yaşattı resmen bana!

¨Ki arapların yerinde olsam bende sevmezdim bizleri.¨:) Hiç şüphesiz Milletler kendi Tarihine ve kültür yapısına bakarak kendini yüceltme peşine düşer ve başka milletlerin icinde sivrilmek ve öne gecmek icin calışır gayrey ederler.Buda cok normal ve olması gerekendır.Oysa Osmanlı boyundurluğu altında asırlardır kalmış Araplar,özellikle Avrupalıların kışkırtması sonucu edindikleri Arap milliyetciligi ile Türkleri sırtından hancerlemişler iki yüzlü Avrupalılar ile bir olmakta beis duymamışlardır.Kaldıkı ARApların gizli Türk düşmanliğı sadece Osmanlıya Avrupalılar eliyle ihanet etmelerinden kaynaklanmıyor.Arapların Türkler hakkın da aslı olmayan yalan bir cok hadis uydurarak kücük gördügünü ve bunu fırsat buldukca dile getirdiğine şahit oluyoruz.ARAPLARIN DİNSEL bu kisveleri,malesef Türk milletinin icin de sanki Türkün örf ve ananeleri gibi algılanır hale gelmiştir.Malesef Arapların bağnaz olan ve haddızatın da kuran da bile yer almayan sarık,cüppe gibi kadınları hakır görme gibi alışkanlıkları Türk milletine öğretmişler ve iyi olduğu kadar sapkın ve sapık bir cok tarikatın üremesine anadolu topraklarında zemin hazırlamışlar.RAiN bu cevabınıza yorumsuz kalabilirmiyim.SANIRIM yazılanları iyi okumamıssınız¨Ki arapların yerinde olsam bende sevmezdim bizleri. Yüzyıllardan beridir her yıl hac döneminde Hira dağına çıkan milyonlarca müslüman arasında Allah'ın bir kulu bile dağa taşa yazı yazmazken, yazmayı çok seven, entellektüel birikimini fışkırtmaktan hoşlanan Türkiye insanları, hira dağının taşına toprağına, "En büyük Sivas", "Yaşasın Kırşehir", "Ne mutlu türküm diyene" yazmaktadır. Katatoni yaşattı resmen bana!¨

Eski Türk toplumlarında aile en önemli sosyal birlik oldugundan,ailenin temelini teşkil eden kadın.Türk destanların da ve Türk felsefesinde öyle yüce bir mertebeye kurulmuştur ki kadını öylesine yüce bir varlık haline getiren töreye ve kültüre hayran olmamaının imkanı yoktur.Kadın erkeğin biricik yoldaşı ve cocuklarının anası olmak gibi önemli bir vazifeyle görevlendirmistir.Arap kültürüyle yaşamaya başlamadan önce Türk toplıumlarında kadınsız bir iş görülmezdi.Kadın erkeğin tamamlayıcısıydı.O sürekli erkeginin yanındaydı.Türk kadını,arap toplumunda olduğu gibi baskı altında tutulmuyordu.ArAp gezgini Arap gezgini olan İbn’i Batuta şöyle der ‘’ “Burada tuhaf bir hale şahit oldum ki o da Türklerin kadınlarına gösterdiği hürmetti. Burada kadınların kıymeti ve derecesi erkeklerinden daha üstündür.” diger toplumlardan örnek verecek olursak...
İngiliz piskoposu Dour’un 1888 yılında Westminster Kilise’sinde vaaz verirken söyledikleri ;“Bundan yüz sene öncesine kadar kadın erkeğin sofrasına oturma hakkına sahip olmadığı gibi sorulmadan söze başlaması da caiz değildi. Kocası başının ucuna kocaman bir sopa asardı ve karısı ne zaman emrini tutmazsa onu kullanırdı. Erkek çocuklar ise; analarına ev içinde bir hizmetçi kadından fazla paye vermezlerdi.” iste Türk kültürüyle ,diger toplumların kültür farkı.Türklere ve İslamiyete de en büyük zararı Araplar vermişdir. Halende vermekdeler... Kör, Topalda olsa Dünyada İslamiyetin en güzel yaşandığı yer Türkiye"dir.