Konu: Soruyorum sana;

Cesaretsizliğini benim üzerime atmaya çalışırken soğukkanlılığı kanımı dondurdu.
Karşıma çıkıp hissettiklerini, ‘hissedemediklerini’ yüzüme söyleme cesareti olmadığı içindi bütün bu bahaneler farkındayım. Bağırmalı, kırıp dökmeliydim oysa. Gerekirse ağlamalı, gitme demeliydim. Ama demedim. Çünkü herşeye olan inancımı aslında o hayatıma girmeden yitirmiştim. Bir şekilde olur sanmıştım. Oluyor sanmıştım.
Terkettiğin birinden özür dilenmez bak bunu öğren. “Yapamadım, yetemedim, acılarım, yaralarım var. Seni üzmek istemem, kötü zamanlardan geçiyorum” gibi bahaneler yaralarının üstünde ki kabuklara aldırmadan yaşamaya alışmış birine söylenecek şeyler değildir. Yaşının veremediği olgunluğuna aldırmadığım için sustum, susuyorum. Söylediklerinin ve yaptıklarının bağımsızlığını beni tanımamana sayıyorum. Ve diyorum ki, 'iyi ki’ tanıyamamışsın. Kadınlık ve insanlık çok farklı şeyler. Umarım bir gün bu ikisinin farkını anlarsın. Hayat sana bundan sonrası için çok ama güzel şeyler öğretsin. Bir daha beraber yürümeye cesaretin olmadığı biriyle bir yola girme. Bunun adı adiliktir çünkü. Hani hep denir ya, 'Tutamayacağın sözler verme’ Hayat sana kendi söküklerini yama yapmayı öğretmeli.
Diyemediğim için buraya yazdım


Sent from my iPhone using Tapatalk

Olmadığım yerlerden, bilmediğim yerlere gidiyorum.
Zaman ve mekan…
Tükenen mefhumların varlığına inanmışım.
Sığmadığım bedenden, aczimin ispatına gidiyorum.

Derken, ömür biter.

Yine hazan penceremden dışarı.
Bağ bozumu, yerler gazel, ağaçlar yarıçıplak.
Ebedi olmayanın edebiyatı sarmış kendini.
Çatıdan yuvarlanıyor, daldan düşen yaprak

Çok çektik çok…

Ağzıma geleni söylüyorum, açıkça sarhoşum ve daha akşam bile değil saat
Sana çıkacak bütün dizelerin ve bütün yazıların üstünü çizdim
artık açıkça sarhoşluğunun bir parçası gibisin,
Güneş'in izdüşümüne ağlıyorum, daha akşam bile değil
ve açıkça muhtacım ben sana, karanlığına sığındım anne rahmi gibi
göğüslerine bastır başımı
bütün yaşanmamışlığımızı unutalım
ağzımdaki adın tadı onurlu bir merciden bile değil,
bir küfür gibi içimdeki tanrıyı tüketiyorum seni sevdikçe..

Yabancı bir akşamın dermansız bıraktığı iki beden gibiyiz, sarıl bana kollarımdan.
Ağzımda bakır tadı bir sarhoşluk öpücüklerin, seni kendime özgü bir şiir gibi benimsiyorum.
Ağır ağır ciğerlerime çekiyorum soluğunu,
bana bu akşamı yadigâr bırak, yaşadığımız onca gecenin arasından.
Nasılda uğruna dökülüp gittiğimiz bir yağmur gibi karışıyoruz birbirimizin sesine.
Ve bütün bu yabancı kalabalıklardan
hiç kimseyi tanımadan ve hiç kimseye yazılmadan
ufacık bir sahipliği çok görme bana,
bedenine sığınıyorum, hala çocuk ve hala ürkek olduğum bütün zamanlarımda.
Ayakkabılarını bütün bu kaldırımlar boyunca çıkarıyorum,
bir cami avlusundan kaçışıyoruz yağmurun ardından, yeni bir masal gibi, henüz anlatılmamıştık.
Avuçlarımızda buruşturduğumuz onca ışık ve gürültüden biriktiriyorum kendimi,
kendime dair en insaflı ve en ihtiraslı düşüncelerimi
senin için yazıyorum, senin için seviyor ve senin için biriktiriyorum bütün haysiyetli yalnızlıklarımı.

Kaçmak yerine kalıp yüzleşmeyi seçmekle hata mı ettim bilmiyorum ama çekiyorum.
(Acının âlâsını çekiyorum.)
Kendime yapmış olduğum bu işkenceden umarım kârlı çıkarım.
Umarım…

Ve gün batınca çook eskiden düzenli olarak gittiğim balıkçıya gidiyorum. Özlemişim burada balık ekmek yemeyi.. Uzun zamandan beri oraya uğramadığımdan unutulmuş olacağım hissine kapılsam da her zamanki hoş sohbetleri ile karşılayıp uğurluyorlar.

Dostla muhabbet ediyoruz.
Ne zaman yürekten gülmeye başlasak, o gülümsemeyi kursağımızda bırakacak bir soru mutlaka sorulur ya..
“Peki ya aşk?” diyor.

Diyecek tek bir şey bulamıyorum. Tam o an denizin üzerinde birbirlerine kur yapan iki martı ilişiyor gözüme: “Bak işte orada.” diyorum martıları işaret ederek.
“Şakayı bırak!” diyor kaşlarını çatarak.

“İyi ya! Buraya bir daha uğramadı, orada kaldı.” diyorum yine martıları işaret ederek. “Bir kere yaşanacak bir şeyin bir ikincisi olur mu? Olmaz. Sıramı onlara verdim.”