Konu: Soruyorum sana;

Bu Bir Hayat Oyunudur ve Tekrarı Yoktur



Yoruldum artık insanların hatalarından. Tekrarı olmaz demelerinden. Bunların hepsi beni onlardan bi adım daha uzaklaştırdı. Hani bazı şeyler ikinciye sıkar, yorar ya öyle. Çok yoruldum. Gereksiz kavgalardan, insanların bakışlarından ve seni şekillendirmekten. Ben böyle olacağını düşünmemiştim Seninle birlikte olmanın bu kadar zor olacağını cidden düşünememiştim. Biliyor musun güzel olur sanmıştım.
Size nelerden bahsetmeliyim bilmiyorum. Nasıl mutluluğun inancımın gittiğinden mi? Yoksa ondan nasıl gitmeye başladığımdan mı? Hepsi ufak tefek şeylerle başlıyor ya. Bi’ bakış, bi gülüş veya sadece bi kelimesi yetiyor. Sonra zaman geçtikçe duygularınız değişiyor. Güveniniz gidiyor. Hemde uzun bir zaman geri dönmemek üzere. Her şeyi bitirmeye başlıyorsunuz ilk önce kafanızda sonra kalbinizde sonra içinizde. Yaşamak bi’ uçurumun kıyısına benziyor her şey üst üste geldikçe. Sanırım hatalarımız gibi yaşamanında neresinden dönersek kâr. Ben maviyi hayatımdan silip, simsiyah ile dünyadan gitmek istedim.

Hayat asla tekrar perdelenemeyecek bir oyununun sonsuz tekrarıdır demişler ya Sanırım artık benim oyunum bitti. Zarlar atıldı ve ben kaybetmeye mahkum olarak kalktım kader denen masadan. Ve tekrar oyuna dönme şansım yok. En acısı ise sanırım insanların arkamdan “iyi çocuktu her şey yolundaydı” diyecek olmaları. Keşke bahsettikleri gibi olsaydı. Her şey yolunda olsaydı ve bende yaşamam gerekenleri yaşayıp. Son nefesimde boş bir duvara bakmak yerine aşık olduğum insanla yaşlanıp onun kollarında onun ismini söyleyebilseydim.

Bizi hayatından çıkaranlar için bir ömür yas tutamayız.
Hayatın boyunca uğruna acı çekmeye değecek biri olsa gitmezdi zaten.
Çünkü senin ruhuna dokunamayan anlamaz acını, anlamak istemez.
Umrunda değilsindir çünkü. Umrunda olmadığın biriyse gözyaşına hiç değmez.
Bir anda unutmak elbette mümkün değil, önemli olan bunu kabullenmek....
Buna alışmak...
Kim nerede mutluysa, huzurluysa orada olsun.
Ölenle ölünür de
gidenle gidilmez bazen...
Ne yapalım; canımız sağolsun...

Birşah Nickli Üyeden Alıntı

Bizi hayatından çıkaranlar için bir ömür yas tutamayız.
Hayatın boyunca uğruna acı çekmeye değecek biri olsa gitmezdi zaten.
Çünkü senin ruhuna dokunamayan anlamaz acını, anlamak istemez.
Umrunda değilsindir çünkü. Umrunda olmadığın biriyse gözyaşına hiç değmez.
Bir anda unutmak elbette mümkün değil, önemli olan bunu kabullenmek....
Buna alışmak...
Kim nerede mutluysa, huzurluysa orada olsun.
Ölenle ölünür de
gidenle gidilmez bazen...
Ne yapalım; canımız sağolsun...

Valla ilk defa akıllıca bir paylaşımın oldu he..

BUDULGAN BOZKURT Nickli Üyeden Alıntı

Valla ilk defa akıllıca bir paylaşımın oldu he..

Seni Öldürürüm Ben.. !!!

Birşah Nickli Üyeden Alıntı

Seni Öldürürüm Ben.. !!!

Ben zaten ölüyüm..Ölü katilimi olacaksın..

@BUDULGAN BOZKURT ölülere ezıyet etmek hoşuma kaçıyor sağlam !

İnsan En Sonunda Özlüyor Kendini


Güzeldi eskiler… Belki de insanlardı güzel olan belki de o insanların bizlere yaşattığı güzel duygulardı, sevinçlerdi, tek bir kelimesi bile yeterdi belki bir insanın diğer bir insanı mutlu etmesine. İnsanlar değişir azizim. Er ya da geç günün birinde sizi kahkahalara boğan insan söylediği tek kelimeyle göz yaşlarına boğar, darmadağın eder. Bu kişi belki sevdiğiniz belki arkadaşınız belki de sadece değer verdiğiniz birisi olabilir ama sonuç çoğu zaman aynıdır insanlar bencildir ve her an yarı yolda bırakma ihtimalleri vardır. Neden böyle oluyor peki? Neden o çok sevdiğimiz ya da değer verdiğimiz insan günün birinde çekip gidiyor birden bire? Düşünmeden edemiyor insan hak ettim mi sahiden bu acımasız gidişi diye.
Giden gidiyor ama düşünmüyor da hiç geri de bıraktığı enkazı bakmıyor bile arkasına. Kalan ne yapıyor peki? Özlüyor, her ne kadar o çok sevdiği insan verdiği o kadar söze, dediklerine rağmen yarı yolda bırakmış olsa da, özlemek istemese de özlüyor. Öyle bir özlüyor ki içi sökülüyor adeta, ölüyor özlerken, sanki ağır bir hastalığı varmış da tek ilacı o insanmış gibi öyle çaresizce özlüyor ve bekliyor. Hasta, kendisine şifa olacak ilacı bekliyor. Ama gelmeyecek biliyor, gelmeyeceğini bilmesine rağmen bekliyor. Issız bir çölde bir damla su arar gibi. En sonunda insan hiç istemese de yüzleşir acı gerçekle giden gelmeyecektir… Kaybeder kendini yavaş yavaş artık bırakmıştır o insanı özlemeyi kendisini özlemeye başlamıştır. Eski gülüşünü, duruşunu, hayata tutunuşunu… Anlamıştır sonunda canının acısı başka kalplere şifa oluyor elden ne gelir ki? Çabalar kendisi için yeniden gülümseyebilmek için, mutlu olmak için. Yolun sonunda ya başaracaktır mutlu olup gülümsemeyi ya da çaresizce kesecektir bileklerini…

Hayal kurmaya korkuyorum artık, ya da birisine güvenmeye. Çünkü hayal kurduğumda en sonunda o hayallerin kırıkları kalbimin köşelerini kesiyor. Ne zaman birine güvensem keşke dedirtiyor ”Keşke güvenmeseydim, inanmasaydım” gibi. Artık sevmeye bile korkar olduk. Sevdiğimizde ise bambaşka olduk. Yürekten sevdik mesela, bazen ise gideceğini, yarım bırakacağını bile bile sevdik. Biz aslında sevdiğimiz insanda iz bırakmaya bile kıyamayacak kadar çok sevdik. Ama sevsek de, sevmesek de, güvensek de, güvenmesek de hep gittiler değil mi? Bazen düşünüyorum benden gidenleri ve neden gitmiş olabileceklerini. Bir sürü cevap çıkıyor karşıma aslında ama konduramıyorum hala sevdiklerime, vazgeçemediklerime… Sormak istiyorum mesela hayatımda bambaşka yer edinmiş olan o insana ”Neden gittin, büyük sevdim diye mi?” diye. Ya da ağır mı geldi acaba, taşıyamadı mı bu sevgiyi? diye kendime soruyorum. Eminim hiç böyle güzel sevilmediğine. Sakallarının çıkış yönünü dahi ezberleyecek, kirpiklerini sayacak kadar çok sevdim onu o ise gitti. Ama şöyle de bir şey var ki kimse beni onu sevdiğim gibi sevmeyecek ve kimse de onu benim kadar güzel sevemeyecek.
Alıştı artık ruhum hissetmiyor bazı duyguları. Yok oluyorumdur belki de günden güne. Unutulmuş bir kalp taşımak zor geliyor herkes tarafından unutulmuş, kırılmış, paramparça edilmiş bir kalp kaldı bende artık, ve de paslanmış bir ruh… Unutmaya kıyamadıklarımızın akıllarına dahi gelmemek acı veriyor ama o da geçiyor bir müddet sonra, kabulleniyoruz unutulduğumuzu ama bizim aklımızdan çıkmıyor unutulmuş olduğumuz düşüncesi. Her şeye rağmen gülümseyeceğim artık ben. Unutulduğumu hatırlamadığım gün. Gülümseyeceğim…

Kendinden başka herkese benzersin
Gecelerime bulaşıcı nöbetler kamçılarsın
Fiilini rüzgar torbasında taşıyan
Saçlarını en çok rüzgara satan kız
Saçlarından saçılan saçmalarla mı vurdun adımızı
Serinine sakladım bak sancılı ve
kemirgen kelime oyunlarını
Hangimizin bu ayıp aranıyorlar
Benim bu hafıza ayıpları

Dilinde çelmeler taşıyanlara
Ölüşü bileyli sıtma iti gibiydi duruşun
Aynada görünmeyen neyse oydu
Sonra görünenleri de oydu
Belki bir köprü dibi ekşisi kaldı gerimde
Sıktım sıyrıldı kanıyor
Yarama kabuk hazırlar mısın?
Yüzümde sırıtan tedavi yöntemleri
Kınında bir nekahat evresi
Benim bu hafıza ayıpları

Ayrılık gölgelerinin nevrotik bahçe gülü kalesi bu
Surlu katillerin urlu beyinlerin de yıkılası
Ciğerine öfkeli anne bakışı saplanırken
Eklem yerlerinden kırdın bak şiiri
Ekmeyecek hiçbir dil
Başına yıkılası argümanları
Benim bu hafıza ayıpları

Şemsiyesi kırık gözlerini kayıpladım
O kimse, kimse duymadı hatırlamadı ağlamadı
Ama ben öptüm başından aşağı kaynar surları
Kımıltısız iklimlere tüneyen suskunluğumun kuşları
Benim bu hafıza ayıpları

Gökler üzerine saçlarım dökülürken
Zulamda tıkış tıkış küskünlükler
Kundaklanmış yalpalı voltalar
Dillere dolanmış dikenli teller
Konuşunca kanayan suskunluklar
Beynim hor kullanılmış idare lambası
Nezaketle karışık hırsızlama yapma gözüm
Benim bu hafıza ayıpları

Bazı insanları onların haberleri olmadan içinizde affedersiniz.O kişinin haberi bile olmaz.Bazen bizim birisini affetmemiz tanrının bi insanı affetmesinden daha zor olabiliyor.O kadar kin ve nefretle doluyoruz ki karşımızda ki insanın acı çekmesini istiyoruz.Bundan vazgeçemiyoruz.Umursamaz davranamıyoruz,kendimizi buna takıntılı hale getiriyoruz.Ruhumuzu simsiyahlaştırıyoruz…
Her affettiğimiz kişinin ruhumuzda,kalbimiz de bi’ sigara söndürdüğünü düşünün.Geçmeyen izler,o sigaranın küllerinden kararan ruhumuz.Sonrasında insanların yüzüne bakamayacak hale gelmemiz.O izler yüzünden mutlu olmamız gerektiği anlarda mutluluğu hissetmek aciz kalmamız.Geceleri unutulmayan o acılar yüzünden kaç yaşına gelirsek gelelim geçmek bilmeyen göz yaşlarımız.Bunları haketmeyişimiz.Ve biz bunları yaşarken onun mutlu olması.hayatın adaletsiliğinin başladığı nokta budur belki de.Sizi bilmem ama ben bazı insanları benim ruhumu simsiyahlaştırdığı için affetmeyeceğim.