Sen içimde açan sarmaşık bir çiçek iken...

Ben sen oldum yüreğimde ikimiz yaşarken. Sarmaş dolaş gezerken ağla kalbim nedir bu hüznüm. Ağla kalbim ağla sevginin sonsuzluğuna sevinçle gözyaşlarım ağla.. Sen bu beden iken, ben sen olup derin sularda çöle düşerken ikimizi de kaybettik sevgilim.. Çöl yağmurlarında sılanıp hiç olduk, ben sen diye alev alırken, ikimizde uzaklara düştük söz dilinden. Üşüyorum, üşüdükçe alev alıyorum senli caddelerde, ben kendimden geçtim sen ölüm diye. Seni öylesine özledimkine, ne kaşına ne gözüne nede bebenine kandım, sadce bir çift söz kelamına yandım ...

Sana geliyorum koşa koşa zamandan tutunuyorum ben sen olmaya geliyorum, ikimizde yüreğin deki aşka kanat açmaya geliyorum... Söyleymediğim sözlerim sukut etmeden dilim sana düğüm olmadan, kördüğüm aşkıma geliyorum. yalnızlığı sulayıp, yıldızlı gecelrde yürek yarasının dillere anlatıldığı kalblere geliyorum efendi...

Efendi sen olmaya geliyorum ben olmaktan çıkıp... Orda burada değil sadece sana akıp geliyorum. sen ben ve ikimiz bir bütün olmaya geliyorum ayrılıklar olsada, benden kaçsanda gönlüm senle giidyor heryere...

Ben sen olmuşumda sen kimdesin, kimlesin sevgili... Hangi yaban elde hangi gönülün içinde açıyorsun sen bende açarken sevgili. herşeye rağmen sen olmaya geliyorum, Açmasanda kapını çoktan açıldı o gönül sayfası özledim özleminde kelamına uzanmaya geliyorum..