Biraz olsun sevmek zordu da, unutmak mı kolay geldi sana?

Pişman olmadım tamam, herkezin pişman olduklarından...
Çekinmedim de, son söylenecek sözü ilk evela söylemekten...
İçim acımadı, kırılmadım, hiç acı çekmedim değil hayatta,
Ama yaşadım; hayattayım bak hala …
Doğru....yaşamak da bir oyun oldu zamanla.
Bir oyun fakat içinde yinede umuttan bir ışık taşıyan…

Ben sıkılmadım hayatla oynamaktan. Kulak tıkadım, “oyalanıyorsun” diyenlere, gülümsedim içtenlikle. Kendimce anlayış gösterdim, yargılamadım onları ve gerçeklerini.

Buna rağmen ben yinede, en çok kendime inandım...
Güvendim zor ve yanlız zamanlarda hissettiklerime:“Yalan bunlar" dense de, sözlere kulak tıkamak bahasına; gözlere inanmayı, öğrendim ben kendi kendime.

Vazgeçmedim, ne sevmekten ne de kollarımı açık tutmaktan...
Usanmadım sabretmekten,
Kaçınmadım, hissettiklerimi açık ve alenen dile getirmekten,
Korkmadım, bu uğurda defalarca tekrar tekrar bedel ödemekten...

“Kırılmadım” diyemeyecek olsam da, asla utanmadım "teklif beklemeden, teklif edensin" denilen olmaktan... Şaşırmadım; aşık olduğum adamadan, “yaşanan neydi ki? " deyişini duymaktan...
Yürüdüm inandığım, hissettiğim yolda:Üstelik sonrasında da, onu sevmekten vazgeçmeden...

Bak, ağlamadım diyemem. Yalan olurdu bu, hem de büyüğünden...
Hem bolca, üstelik yerli yersiz ve zamansızca....
Ağladım... sınırsızca, aylarca hem de uluorta. Orada burda, kah otobüste, kah odamda, kah yollarda...

“Kısa sürdü” deseydim, inanır mıydın acaba sen bana? Bak bunu bilmem ama, kandırmadım ben seni asla.
Yine duyacaksın benden, sadece doğruları tıkama o halde bana kulaklarını: Zaman aldı doğrulmam. Zorlandım da, hem de hiç ummadığım kadar. Hatta, azar azar hala sızlıyor olsa da yerin; artık "nasılsın ?"diye soranlara: "dünya ben varken dönüyor" diyebiliyorum içtenlikle ve kolayca....

Ama sen yine de bana: “Gün olur tamamen unutulur mu?” diye de, sakın ha sorma ...
"Bak böyle de yaşanabiliyormuş şu hayatta; önceleri epey hırpalanmış olsam da " ...diyebilirim ancak ben sana.

Yaşananlardan sonra, bir kanadım hep kırık kalacak da olsa; uçabiliyorsun bile hata.
Bak hiç olmayacak iş değilmiş buda...Tamam her zaman değil ama... ara ara ve zaman zaman da olsa kanatlananıyorum işte ben hala...

Kabuk bağlamış işte...Boşver... sen de; ne ara sor, ne sorgula, ne de artık umursa...
Ama ne olur, bir daha şu yarayı kaşıma…

Yine de tek bir soru var aklımda...ara ara düşünüyorum ben bunu hala: “Biraz olsun sevmek zordu da, unutmak mı kolay geldi sana?” ... Bak ben akıl erdiremiyorum işte, buna…