Konu: Çay Molası ☕

Gitmek gerekir bazen,Yormadan bıktırmadan,Sonu belli bir filmi, Ağır çekimde oynamak yıpratır,Sana kalan onurunla gideceksin vaktiyse Git dendiğinde kendini acınacak durumlara sokup filmi uzatmaktansa Kaybeden olmaktan daha kötüsü kaybolan olmaktır..

Keskelerle dolu bir hayal kırıklığı..Aslında ben hep kendimi kırmışım .. Bugun anladim ...

kimsenin anlamadığı bir şey anlattım hep herkesin anlayabileceği bir dilde, kimse; anlamadı yinede... kimse umrumda değil aslında sen kimse değilsin hiç kimse sen... ben, kimsenin anlamadığı ortak payda, kimseye anlatamadığım sitem kimsenin anlamadığı bir şey anlattım hep herkesin anlayabileceği bir dilde, kimse anlamamış, kime ne?

Üryan ruhun yüklenirken yaşanmış sayılmayacak bir hayatın valizini... kanamasını dışa vurmayan bir intihar biçimidir kendine yaptığın... göz yaşlarını adımlarınla ezerken anlarsın hiçbir iz bırakmadığını... iyi niyetli kütle büyür yüreğinde bir ip.ucu ararsın seni sana ele verecek... ya da boğazına düğümlenecek... sevmek uyuşturur mutlu olabilecek yanlarını doğa olaylarına yenik düşer bağışıklığın... yağmurdan hüzün kaparsın geceden keder kırıklığını taşırsın içinde... ET basmak fayda etmez bu DARBIN izine ve öğrenirsin..

İnsan bazen ne diyeceğini bilemiyor ..
Sarılmak bu yüzden var..

Kayıp gitmeden oysaki uzanmalıydı ellerim yıldızlara
Gitmeliydi hissetmeliydi kalbim aşka uzanan o yollara
Her gecemi karanlık bürümemeliydi oysa bir ay vardı tepemde duran
Yalnızlığıma yoldaş olup ruhumu sarmalı aydınlatmalıydı oysa
Kalpte yığınla biriken, sevgiliye söylenmemiş cümlelerim var oysa
Başkalarının sözlerine neden ihtiyaç duysunki kalbim yolu belli nasılsa
Düşüncemde gizliden gizliye beni eriten bir sevda saklı şimdi ta şuramda
İşte onu oradan ne atabildim nede yerine bir başkasını katabildim
Bu acıki bir gün öldürür elbet beni, bu acı ki bir gün son bulur elbette ki...

İleriye doğru adım atmaya çalıştıkça ayağımın engellere takılmasından yoruldum. Tüm bu çiziklerin hesabını kim verecek? Bu kanepeye ait değilim ki ben. Ağlamak için uyanmadım uykumdan. Bırakıp git diye tutmadım ellerini. Dudaklarım açılıp kapanıyor geri dönüşü olmayan cümlelerle. Parmaklarım inanmadığım satırlar yazıyor sana ve her harfin ardına gizlediğim birkaç yardım çağrısı. Keşke bana bu kadar sağır olmasaydın. Keşke bu kadar sevmeseydin yalanı. Keşke kendinden başkalarını da biraz olsun umursasaydın. Keşke vahiy bekler gibi beklemeseydim senden gelecek birkaç satırı. İnsan bir yerden sonra yalnızlığına kılıf da uyduramıyor. Yaşından utanıyor bir yerden sonra insan ağladıkça, aynaya daha az bakıyor, saklansa geçer sanıyor, dudaklarını kemiriyor, elmacıkları sırılsıklam ama gömemiyorsun ki acıyı toprağı ne kadar kazarsan kaz. Tırnakların kirlendiğiyle kalıyor. İnsan "Gel sarılalım." derken nefret ediyor kendinden. Bir yerden sonra tüm teklifler karşılıksız, kendi küçük parmakların tüm yaralarına tekrar tekrar tuz basıyor. Keşke bu kadar yalnız olmasaydım. Keşke bu kadar büyük gelmeseydi evim bana. Bu kadar üşümeseydi ayaklarım yokluğunda. Başımı keşkelere değil göğsüne yaslasaydım mesela. Ama bana keşkelerden ve soru işaretlerinden başka hiçbir şey bırakmadın galiba...

Vakit geldi. Valizler toplandı, vedalaşmalar tamamlandı. Şimdi yolculuk zamanı.

Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı insanın yüreğini paralayan, sırrını kimseye anlatmadan birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, kafada en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbürüne çevirme cesaretini bile yok eden şeydi...