Duyduguna dokunmak istiyor insan.. “ dedim,
Gözlerime bakti.
Yasakli bir sarkiyi dinler gibiydi..
Yüzünün yarisi yasakti.
Ellerinin yarisi yasak...
Sarilmak icin bile birer adim geriye gitmek zorundaydik.
O da biliyordu,
ben de biliyordum!
Ikimizden biri giderse basladigimiz yere dönmek diye bir sey yoktu bizim icin..
Yoktu cunku bir baslangicimiz..
Sac diplerinde parmak izlerini kaybeden bir cocuktum sadece..

Ve ögrendigimizi dusunuyorduk.
Bize gosterilen herseyden daha fazlasini yasamak mümkündü aslında..!

Sesimizin duyulmasini istemiyor ve kalbimizin ucuna basa basa geciyorduk yanlarindan..

Sonra,
Saklandik bi vakit.
Bir vakit de görmezden geldik.
Hic hayal etmeden gercekleri yasamaya calistik.
Bugunun olmadigi hic bir yer yoktu, yarinin gelecegini kabullendik. Bugun yarinin koynunda uyuyordu.
Ona da ses etmedik..

Anlayin iste uyandirmak istemiyorduk uyuyanlari..

Cunku herkes uyanirsa biz ölecektik..