Yüreğim zindan, Gece zifiri karanlık.. Bu gece yine uykusuz yine karanlıklardayım...
Değişen bir şey yok açıkcası.. Sadece sen geldin aklıma birden..
Nerden çıktın böyle bilmiyorum.. Aldım işte kağıdı kalemi yine elime..
Oysa içimde cümlelerim bitmişken... Ne yazacağımı bilmiyorum ama aklıma her gelişinde yazmak geliyor içimden..
Oysa seni anlatacak hiçbir kelime kalmamışken.. Nedendir bilinmez...

Şu ana kadar öyle çok anlattım ki seni.. Artık boğazım düğümleniyor...
Ellerim titriyor.. Kalemim bile en olmadık yerde tükeniyor..
Yazdığım yazıların sonunu getiremiyorum hiçbir zaman...
Benim yarım kaldığım gibi onlarda yarım kalıyor.. Ve asla tamamlayamıyorum..
Gidişin öyle çok şey götürmüş ki benden.. Sen yoksun diye herşey eksik...

Tam seni unuttum derken, gene bir yerlerden çıkıveriyorsun..
Bazen sabah yüzüme gülen güneşim.. Bazen aynaya bakan yüzüm, bazende
gece odam da gölgem oluveriyorsun.. Tam elimi uzatıyorum tam tutucam
yokoluveriyosun.. Ve ben gene yarım kalıyorum.. Yarım kalan
yeminlerimiz gibi yarım kalıyor kalbim.. Yarım kalan şarkılarımız gibi
yarım kalıyor sesim.. Yarım kalan canım gibi yarım kalıyor yaşam...

Demek ki hala unutmamışım seni.. Seni öyle unutmalıyım ki, her bir zerreni hatırlamayacak kadar.. Seni öyle unutmalıyım ki, sesini hiç duymamış gibi..
Seni öyle unutmalıyım ki, adını duyduğumda irkilip gözlerimin dolmasından kurtulmayalıyım..
Seni öyle unutmalıyım ki, sanki seni hiç tanımamış gibi..
Seni öyle unutmalıyım ki, yaşanmamış bir hikaye gibi...
Seni öyle unutmalıyım ki, unuttum kelimesini bile söylemeyecek kadar..