Bir Profesör, sosyoloji verdiği öğrencilerini, Baltimore şehrinin kenar mahallelerine göndermiş ve o bölgede yaşayan 200 erkek çocuğun durumlarını araştırıp her bir çocuğun geleceği hakkında bir değerlendirmede bulunmalarını istemiş. Öğrencilerinin hemen hepsi, detaylı araştırmalardan sonra bu çocukların gelecekte hiçbir şanslarının olmadığını dile getirmişler. Bundan tam ...yirmi beş yıl sonra bir başka sosyoloji profesörü bu çalışmayı bulur ve öğrencilerinden bu projeyi tamamlamalarını ve aynı çocuklara ne olduğunu araştırmalarını ister. Öğrenciler, o bölgeden taşınan ya da ölen 20 çocuk dışında 180 çocuktan 176’sının muazzam bir başarı gösterip, avukat, doktor, mühendis ya da işadamı olduklarını ortaya çıkarırlar. Profesör bu sonuçtan çok etkilenir. Konuyu bizzat takip etmeye karar verir. Birer yetişkin olan o çocukların hepsi aynı bölgede yaşadıkları için, her biriyle buluşup teker teker görüşmeye başlar.“O şartlarda nasıl bu kadar başarılı oldunuz?” sorusuna bu insanların verdikleri cevap hep aynıdır: “Mahalle okulunda bir öğretmenimiz vardı. Onun sayesinde…”Profesör, bu öğretmeni çok merak eder. Hala hayatta olduğunu öğrendiği yaşlı öğretmeni bulması çok fazla zamanını almadı. Kendisini ziyaret etmek için evine kadar gitti. Karşısında yılların yüzüne eklediği kırışıklıklara rağmen hala dinç duran yaşlı bir kadın buldu.Merakla yaşlı kadına bu çocukları kenar mahallelerinden kurtarıp, başarılı birer yetişkin olmalarını sağlamak için kullandığı sihirli formülün ne olduğunu sordu.Yaşlı öğretmenin gözleri parladı ve dudaklarının kenarında bir gülümseme belirdi:

“Çok basit” dedi, “Ben o çocukları sadece sevdim. Hem de çok sevdim.”


Alıntı