Arta kalanlara bakınca her şeyin yaşanamamış olması ne kadar zor diyorum. Gökyüzündeki bulutlar kadar saf bir geleceğim var derdim. Önümde upuzun bitmek bilmeyen engebesiz bir hayat yolu. Olmadı! Hayat yine yaptı yapacağını her şeyden ümidimi kesmişken seni çıkardı karşıma. Sonra da bu acı yetmezmişçesine aldı seni benden. Halbuki çok şey yaşayacaktık biz seninle. Bunları düşünürken vurgun yedim kalbimin en orta noktasına.

Nerden bilecektim ki senin bir hayal olduğunu. Ulaşılmazlığın en doruğunda olduğunu. Ben sadece bilmediğim bir hayal olan sana doğru uçan bir gönül kuşuydum. Kötülük nedir arsızlık nedir aldanmak nedir bilmeden masumca uçardım. Kolum kanadım kırılıncaya dek…..

Şimdi kolum kanadım kırgın uçamıyorum sana doğru yol alamıyorum. Kısılmış kalmışım kader kapanına çıkamıyorum. Her çırpınışta örümcek ağına dolanmış gibi kanatlarım acıyor. Yapamıyorum Yorgun ve yenik düştüm savaşamıyorum. Elimde kalan ne varsa anlamını yitirdi. Değer verdiğim her duygum; geri dönüp bir daha bir daha vurup beni sırtımdan. Yapamıyorum duygularıma söz geçiremiyorum. Onca şiir yazıyorum o kadar şiir okuyorum lakin acımı hafifletemiyorum.