İnsan gitmeli bazen.
Sustuklarında büyütmeli özlemini. anlaşılmayı beklemeden, birşeyleri ispat ve isnat tasası duymadan çekip gitmeli içinden.
ve kapılar vardır insanın içinde.
Sonsuz kapılar. bu kapılardan geçmeli düşlerinin içinde. belki geceleri bu yüzdendir sevmelerim.


Bir rüzgarın usulca dinlendiğinde çok eski şarkıları kulağına fısıldadığını duyabilmeli.
Gemilerle çok uzak ülkelerden dönebilmeli.
Herşeyde mi anlam aranırdı ? herşeyde mi izah ?
Hayır.
Nedensiz de kaplayabilir pekala ruhunu adını koyamadığın bir tat.

Yoksa şiirlere neden sığınır ki insan ? işte ben şiirlerden düştüğüm gecelerde, gözlerine sığınıyordum.
Allah'ım bu nasıl bir barınak ?