İşte bu soruyu soruyorum hep kendime. Sizde sorun. Hiç sevdiğiniz birini kaybettiniz mi ? Sevdiğiniz biri yaşama veda etti mi hiç ? Ya o ? O ölseydi napardınız ?
Birde öldüğünü bilmek var.. Düşünsenize çok sevdiğimiz biri… Anneniz. Annenizin bir daha hiç nefes alamadığını düşünün. Bir daha “annecim” diyemediğinizi. Bu kelime bize o kadar normal geliyorki. Artık annemize babamıza o kadar kaba ve kırıcı davranıyoruzki. Bizi anlamadıklarını düşünüp hergün isyan ediyoruz. Kızıyoruz bağırıyoruz.. Aynı hareketleri sevgilinize, arkadaşlarınıza yapabiliyor musunuz ? Hayır. Çünkü anneler affeder. Annemizin ne olursa olsun bize hiç küsmeyeceğini hiç gitmeyeceğini ne olursa olsun her zaman yanımızda olacağını biliri çünkü. O ne olursa olsun hep bizi sever hep annemizdir çünkü. Ya bir daha hiç varolmayacağını bilirsek ? Bir daha ona hiç sarılamayacağımızı korktuğumuz zaman sığınamayacağımızı ne olursa olsun hayatta güveniceğimiz tek kişinin bir daha geri gelmeyeceğini yatağının hep boş kalacağını kokusunu bir daha duyamacağımızı bir daha annecim diyemeyeceğimizi bilmek ? Bir daha hiç geri gelmeyeceğini bize bir daha öğütler veremeyeceğini sıcaklığını bir daha hiç nefes alamayacağını bilmek. Bu dünyaya hiç dönmeyeceğini gelmeyeceğini bile bile beklemek. Şu geri kalan ömrünüzde sevdiğimiz o insanın bir daha hiçbir zaman artık bizimle olamayacağını bilmek.. İnsanların ‘ Bekleme. O bir daha hiç gelmeyecek..’ sözlerini duymak.. Ölümü insanın aklı almıyor değil mi.. Keşke ona bir kere daha sarılsaydım. Keşke bağırmasaydım. Keşke burada olsa da hep bana kızsa. Beni ağlatsa bağırsa çağırsa.. Keşke yanımda olsa yaşaydı. Keşke o gün ona bağırmasaydım. Diyorsanız veya diyeceğinizi düşünüyorsanız. Eksik giden bir şeyler vardır.. Şimdi keşke dememek için sevdiklenizi üzmeyin.. Çünkü bir gün gittiklerinde özür dileyecek fırsatınız olmayacak. Çünkü birgün gittiklerinde.. Asla geri gelmeyecekler..
Alıntı ile Cevapla
