Malesef ki canımın içi,
Sen gidince gecelerin rengi soluyor.
Yoruluyor güvercinlerin kanatları.
Ellerimi üşütüyor mevsimler.
Sen körsün,
Görmüyorsun çırpınışını yanaklarımı eriten gözyaşlarımın,
Malesef ki !
Malesef ki sevgilim,
İnancımı yitirdim.
Sen beynimin ortasına ellerimde çaktığım çiviydin, paslandın.
Ben sana bir ömürden bahsettim,
Annem öldüğünde omuzunda ağlamaktan,
Korkularımı seninle korkutmaktan,
Birlikte yürüyebilmekten,
Güzelleşmekten yıllar geçtikçe..
Ben sana kahraman olmaktan bahsettim,
Kırılmış bir kız çocuğuydum yaralarımı avuçlarınla ört kimse görmesin istedim.
Sana saklanmak.
Sana şikayet etmek beni bulanları.
Gözlerime baksan anlardın.
Sen parmaklarını saçlarımın arasına geçirip, beni sol göğsünde uyuttun.
Ben sahibesi oldum bu dünyanın.
Dudakların alnımın ortasına değince organlarım gülümsedi.
Söyleyemedim,
Malesef ki.
Gözlerime baksan anlardın.
Malesef ki sevgilim tükendim.
Oysa elimde olsa bütün günahlarına ortak olabilirdim,
Bu kadar kırılmasaydım belki,
Belki bu kadar inciltmiş olmasaydın içimi,
Ömrümün altına senin imzanı atabilirdim.
Anlatamadım.
Gözlerime baksan anlardın.
Malesef ki canımın içi ben vazgeçtim bir sağıra şarkılar söylemekten.
Ya da her neyse durmadan yaralayan beni.
Vazgeçtim..
Malesef ki !