Konu: Yazarların Ve Sairlerin Hayatı Kitapları ve Eserleri

ERCÜMENT EKREM TALU’NUN HAYATI, KİTAPLARI, SANATI, ESERLERİ, EDEBİ KİŞİLİĞİ (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATLARI, KİTAPLARI)

1888 yılında İstanbul’da İstinye’de doğmuştur. 20. Yüzyıl yazar ve romancılardandır. Mizahi roman, fıkra ve hikaye vadisinde devrin en dikkate değer siması Ercüment Ekrem’dir. Otuz yıl önce verdiği bir mülakatta çocukluğunu şöyle anlatır: “Tam manasıyla İstanbul çocuğum. Burada doğdum. Çocukluğumun en mesut safhası burada geçti. Edebiyatta ve fikir aleminde şöhret olmuş kimselerin muhitinde yaşamak bahtiyarlığına mazhar oldum. Babam tahsilimize çok itina etti, pek küçükken lisan öğrenmemize ***ret sarfetti. Mektepten çıktığım zaman Türkçe kadar Fransızca, Rumca ve İngilizce biliyordum. Ne kadar isabet olmuş... Daha sonraları hayatta kazandığım başarıları bu lisanları bildiğime borçluyum. ”

Dedesi, devrinin meşhur bir şahsiyeti olup Takvim-i Vakayi nazırlığı yapan şair ve edip Recai Mehmet Şakir molladır. Babası edebiyatı cedide devrinin büyük üstadı Mahmut Ekrem beydir. Ciddi bir tahsil gören Ercüment Ekrem, Fransız Mektebi’nde okumuş, Galatasaray Lisesi’ni, Mektebi Hukuku bitirmiş, Paris Siyasi ilimler okuluna devam etmiştir.

1906 yılında müsabaka ile Duyunu Umumiye mütercimi olarak hayata atılan Ercüment Ekrem, 1908’de Ayan Meclisi mütercimi, sonra Babıali teşfirat memuru olmuştur.

10 Ekim 1920’de Aka Gündüz ile birlikte “Alay” adlı haftalık bir mizah dergisi neşretmeye başlamıştır.

Cumhuriyet’in ilanından sonra üç defa Matbaa Umum Müdürlüğü yapmış ve Atatürk’ün ilk Riyaseti Cumhur Başkatibi olmuştur. Sonraları Hariciye’ye intisap ederek muhtelif memleketleri dolaşmıştır. 1932’de Varşova Elçilik müsteşarı iken ayrılmıştır.

Mektebi Mülkiye, Ankara Hukuk Fakültesi, Polis Koleji, Gazi Terbiye Enstitüsü, Galatasaray ve Notre dam de Sion liselerinde öğretmenlik yapmıştır.

Eserlerinde, geçmiş günleri ve yaşadığı devrin İstanbul’unu en tipik hatıralarıyla canlandırmıştır.

Ercüment Ekrem Bey, Türk hayatında derin yer tutmuş olan taklitçiliği, edebi şewkilde ve kalemle yaşatan bir muharrirdir. Onun bir Meşhedi Caferi, bir de torik Necmi’si vardır. Bütün yazılarında iki adamı bir arada bulundurur, konuşturur, boğuşturur ve okuyanları güldürür.

Ercüment Ekrem’in cemiyetimizdeki bazı tipleri mübalağalı bir şekilde canlandıran mizah ve nükte edebiyatımızı zenginleştiren eserleri ile romanlarından ilk hatıra gelenler şunlardır: Meşhedi Cafer, Torik Necmi, Meşhedini Hikayeleri, Meşhedi ile (bilgi yelpazesi.net) Devri Alem, Meşhedi Polis Hafiyesi, Evliya-yı Cedit, Zeyl-i Evliya-yı Cedit, Gemi Alsanı, Gün Doğmayınca, Sabir Efendinin Gelini, A Benim Beyaz Şemsiyelim, Asriler, Teravihten Sahura, Gün Batarken, Kundakçı, Sevgiliye Masallar, Şevketmeab, Bir Harem AğasınınHatıraları, Kodaman, Güldüren Kitap, Kız Ali, Papeloğlu, Çömlekçioğlu ve ailesi.

1926’da neşredilen “Erenler” adlı 3 perdelik vodvilli Darülbedayide temsil edilmiştir.

Edebi hayatı Meşrutiyetten evvel başlamış, Meşrutiyet ve Cumhuriyet yıllarında gelişip tekamül etmiştir.

16 Aralık 1956 Pazar sabahı saat 10:10’da 68 yaşında ebediyete göçüp gitti ve Zincirlikuyu mezarlığına gömüldü.

Hilmi Yücebaş’ın, yaşamı ve sanatı üzerine yazılarından derlenmiş bütün cepheleriyle Ercüment Ekrem adlı bir kitabı vardır. (1957)

Eserleri

Roman:

1- Asriler (1922)

2- Gün batarken (1922, 4. bas. 1939)

3- Kopuk (1922)

4- Sabir Efendinin Gelini (1922)

5- Şevketmeab (1925)

6- Kan ve İman (1341 “1924”)

7- Kundakçı (1926)

8- Meşhedi ile Devr-i Alem (1927)

9- Gemi Arslanı (1928)

10- Meşhedi Aslan Peşinde (1934)

11- Kodaman (1934)

12- Papeoğlu (1938)

13- Beyaz Şemsiyeli (1939)

14- Bu Gönül Böyle Sevdi (1941)

(İmzasız basılan Meşhedi Polis Hafiyesi (1932) ve “Çimdik” (Yusuf Ziya Ortaç) takma adıyla yayımlanan Meşhedi Ankara’da (1933) adlı eserler Ercüment Ekrem Talu’nun değildir.)

Hikaye:

15- Teravihten Sahura (1923)

16- Sevgiliye Masallar (1925)

17- Kız Ali (1926)

18- Güldüren Kitap (1927)

19- Gün doğmayınca (1927-1929 arası (?)

20- Meşhedi’nin Hikayeleri.

Anı:

Dünden Hatıralar (1945)

ERCÜMENT EKREM TALU’NUN HAYATI, KİTAPLARI, SANATI, ESERLERİ, EDEBİ KİŞİLİĞİ (2) (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATLARI, KİTAPLARI)

(1886-16. 12. 1956- İSTANBUL)

Ercüment Ekrem Talu, İstanbul İstinye’de doğmuştur. Babası Recaizade Mahmut Ekrem Bey’dir.

İyi bir öğrenim gören Ercüment Ekrem Fransız mekteplerinde okumuş, Galatasaray Lisesi’ni ve Mekteb-i Hukuk’u bitirmiş, Paris Siyasi İlimler Okulu’na devam etmiştir.

1906 da Düyün-ı Ümümiye’ye mütercim olarak giren Ercüment Ekrem, 1908’de Ayan Meclisi mütercimi, daha sonra da Babıali teşrifat memuru olur. 1919’da Matbuat Umum Müdürlüğüne, 1931’de Varşova Elçilik Müşteşarlığı görevine atanır

ERCÜMENT EKREM TALU’NUN HAYATI, KİTAPLARI, SANATI, ESERLERİ, EDEBİ KİŞİLİĞİ (3) (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATLARI, KİTAPLARI)

Hayatı

Ercüment Ekrem Talu İstanbul’da doğdu(1888).

Recaizade Mahmut Ekrem’in oğludur. Galatasaray Sultanisi’ni bitirdi (1905).

Bir süre de Paris’te siyasal bilgiler okulunda ve başka okullarda okudu: yurda dönünce, Düyun-Umumiye mütercimliği (çevirmenliği) ile memurluk hayatına girdi (1907), çeşitli görevlerde bulundu, bu arada üç kez Matbuat (basın) Müdürlüğü (1919, 1924, 1927, 1929), bir bucu8k ay kadar Riyaset-i Cumhur(Cumhurbaşkanlığı) başkatipliği (1924), Varşova Elçiliği müsteşarlığı(1931-1933), Siyasal Bilgiler okulu Fransızca öğretmenliği (1936-1937), Gazi Eğitim Enstitüsü Fransızca Öğretmenliği (1937-1943), Galatasaray Lisesi edebiyat öğretmenliği (1943-1950), vb. görevlerinde çalıştı, kendi isteği ile emekliye ayrıldı (1950), son yıllarında İstanbul Şehir Tiyatrosu Edebi Heyeti ve Sular İdaresi idare meclisi üyelerinde bulundu.

Ercüment Ekrem Talu, 1908’den başlayarak, ölümüne kadar pek çok gazete ve dergide (özellikle mizah dergilerinde) imzalı, imzasız (bilgi yelpazesi.net) ya da çeşitli takma adlarla fıkra, sohbet, makale, hikaye, roman, anı şiir türlerinde eserler yayımladı. Mütareke devrinde Aka Gündüz’le birlikte Alay adlı bir de mizah dergisi çıkardı (1920-1922); İstanbul’da öldü (16. 12. 1956)

Eserleri

Roman:

1- Asriler (1922)

2- Gün batarken (1922, 4. bas. 1939)

3- Kopuk (1922)

4- Sabir Efendinin Gelini (1922)

5- Şevketmeab (1925)

6- Kan ve İman (1341 “1924”)

7- Kundakçı (1926)

8- Meşhedi ile Devr-i Alem (1927)

9- Gemi Arslanı (1928)

10- Meşhedi Aslan Peşinde (1934)

11- Kodaman (1934)

12- Papeoğlu (1938)

13- Beyaz Şemsiyeli (1939)

14- Bu Gönül Böyle Sevdi (1941)

(İmzasız basılan Meşhedi Polis Hafiyesi (1932) ve “Çimdik” (Yusuf Ziya Ortaç) takma adıyla yayımlanan Meşhedi Ankara’da (1933) adlı eserler Ercüment Ekrem Talu’nun değildir.)

Hikaye:

15- Teravihten Sahura (1923)

16- Sevgiliye Masallar (1925)

17- Kız Ali (1926)

18- Güldüren Kitap (1927)

19- Gün doğmayınca (1927-1929 arası (?)

20- Meşhedi’nin Hikayeleri.

ESAT MAHMUT KARAKURT’UN HAYATI, ESERLERİ / KİTAPLARI, EDEBİ KİŞİLİĞİ (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATI)

(1902 -1977)

1902'de İstanbul'da doğdu. 15 Temmuz 1977'de İstanbul'da yaşamını yitirdi. Şura-yı Devlet üyesi Urfalı Mahmut Nedim Bey'in oğlu. Kadıköy Sultanisi'ni, İstanbul Diş Hekimliği Okulu'nu ve İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ni bitirdi. Avukatlık, gazetecilik, Galatasaray Lisesi'nde Türkçe öğretmenliği yaptı. 1954-1960 arasında Urfa milletvekili, 1961-1966 arasında senatör oldu.



İlk yazıları muhabir olarak çalıştığı Tercüman-ı Hakikat gazetesinde yayınlandı. Daha sonra çalıştığı İleri, İkdam, Cumhuriyet, Tasvir, Yeni Sabah gibi gazetelerdeki polisiye olayları konu alan röportajlarıyla tanındı. Küçük öyküler yazdı. Ama daha çok çoğu sinemaya uyarlanan, olaya dayalı aşk ve serüven romanlarıyla ün kazandı.

İlk şöhretini “Çölde Bir İstanbul Kızı, Dağları Bekleyen Kız, Allah’a Ismarladık” gibi romanlarıyla yapan Esat Mahmut Karakurt, roman hayatımızda zengin ve popüler bir şöhretin sahibidir. Türkiye’de bilhassa genç kızlar ve genç erkekler tarafından alaka ile okunan romanlarını Esat Mahmut Karakurt daha çok “Macera romanı” vasıflarıyla yazmıştır. Zengin bir hayali, aşk ve ihtiras sahnelerini ve bu sahnelerin karakteristik tiplerini muvaffakiyetle yaşatan bir sanat cephesi bulunan Muharririn roman yazarken kullandığı özel bir Türkçe’dir ki onu bilhassa dikkate değer bir tarafını teşkil etmektedir.

Türkçe’nin, faili başta ve fiili sonda gelen muntazam cümlelerini yenilik yapmak zihniyetiyle, Esat Mahmut Türkçe cümle örgüsünde değişiklik yapmak istemiş, kesik sözler ve fiilleri ekseriya ortada kullanılan cümlelerle, hikaye lisanımızda yeni bir ses vücuda getirmeye çalışmıştır. Muhavere tarzında yazılan hikaye ve romanlarda mazur, hatta makbul görülebilecek olan bu cümle örgüsü lisanımızın tabii ahengine ve mantığına uygun bulunmayışı dolayısıyla bir yenilik sayılamaz fakat Esat Mahmut cümlelerine kendi enerjik ruhundan kattığı bir sıcaklık romanlarını hatta bu cümleler içerisinde dahi zevkle okuyacak geniş bir okuyucu kitlesi bulmuştur.

Esat Mahmut Karakurt rahat okunan aşk, ihtiras, macera konulu romanlarıyla yaşadığı dönemin en çok okunan yazarlarından biridir. Eserleri defalarca basıldı, filme alındı.

Eserleri

Roman
Vahşi Bir Kız Sevdim (1926)
Çölde Bir İstanbul Kızı (1926)
Allahaısmarladık (1936)
Ölünceye Kadar (1937)
Son Gece (1938)
Kadın Severse (1939)
İlk ve Son (1940)
Kocamı Aldatacağım (1940)
Sokaktan Gelen Kadın (1945)
Ankara Ekspresi (1946)
Bir Kadın Kayboldu (1948)
Ömrümün Tek Gecesi (1949)
Erikler Çiçek Açtı (1952)
Son Tren (1954)
Kadın İsterse (1960)

EVLİYA ÇELEBİ’NİN HAYATI, ESERLERİ / KİTAPLARI, EDEBİ KİŞİLİĞİ (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATI)

1611’de İstanbul’da doğdu. 1682’de, Mısır’dan dönerken yolda ya da İstanbul’da öldüğü sanılıyor. Asıl adı Evliya Çelebi Derviş Mehmed Zillî. Ailesi Kütahya'dan gelip saraya yerleşti. Babası sarayda kuyumcu olan Mehmet Zillî. Özel öğrenim gördü. Bir süre medresede okudu, babasından tezhip, hat ve nakış sanatlarını öğrendi. Musiki ile ilgilendi, hafız oldu. Enderuna alındı. Dayısı Melek Ahmed Paşa aracılığıyla Sultan 4'üncü Murat'ın hizmetine girdi.

Gezmeye ilgisi çocukluğunda babasından ve yakınlarından dinlediği öyküler, söylenceler ve masallardan kaynaklanır. Seyahatname’nin giriş bölümünde gezi merakını bir rüyaya bağlar. Kendi anlatımına göre, bir gece rüyasında Hazreti Muhammed’i gördü. "Şefaat ya Resulallah" diye şefaat isteyecekken, şaşırıp "Seyahat ya Resulallah" dedi. Böylece birçok ülkeyi gezme, tanıma fırsatı bulduğunu yazar. 1635’te, yani 24 yaşındaki iken önce İstanbul’u dolaşmaya, gördüklerini, duyduklarını yazmaya başladı.

1640’ta Bursa, İzmit ve Trabzon’u gezdi. 1645’te Kırım’a Bahadır Giray’ın yanına gitti. Yakınlık kurduğu kimi devlet büyükleriyle uzak yolculuklara çıktı. 1646’da Erzurum Beylerbeyi Defterdarzade Mehmed Paşa’nın muhasibi oldu. Doğu illerini, Azerbaycan’ın, Gürcistan’ın kimi bölgelerini gezdi. Gümüşhane, Tortum yörelerini dolaştı. 1648’te İstanbul’a dönerek Mustafa Paşa ile Şam’a gitti, üç yıl bölgeyi gezdi. 1651’den sonra Rumeli’yi dolaşmaya başladı, bir süre Sofya’da bulundu. 1667-1670 arasında Avusturya, Arnavutluk, Teselya, Kandiye, Gümülcine, Selanik yörelerini gezdi.

50 Yıllık Seyahat

Gezileri 50 yıl sürdü. Gezilerinde karşılaştığı toplumların yaşama düzenini ve özelliklerini yansıtan gözlemler yaptı. Kültürleri, günlük yaşayışları inceledi ve ünlü Seyahatname’sinde yazdı. Seyahatname’nin üslubu, Divan edebiyatı düz yazılarının tersine son derece sadedir. Dili kolayca anlaşılır. Konuşma diline yakın, akıcı bir üslup kullandı. Anlatımlarında kimi zaman mizah unsurlarına da yer verdi. Gözlemlerine, kendi düşünce ve çıkarmalarını da ekledi. Anlatımını belli bir zaman dilimiyle sınırlamadı. Seyahatname’de geçmişle gelecek, şimdiki zamanla geçmiş iç içedir. Yapısı gereği Seyahatname bir kültürel derleme niteliğindedir. İçinde, gidilen yerlerde dinlenen halk öyküleri, türküler, halk şiirleri, söylenceler, masallar, maniler, halk oyunları unsurları, giyim-kuşamla ilgili özellikler, düğün-cenaze törenleri, yerel oyunlar, inançlar, komşuluk bağlantıları, toplumsal davranışlar, sanat ve zanaat özellikleri de vardır. Ayrıca gezilen bölgelerdeki evler, cami, mescid, çeşme, han, saray, konak, hamam, kilise, manastır, kule, kale, sur, yol, havra, köprü gibi çevresel yapıları da inceler. Seyahatnamesi, yalnızca 17'nci Yüzyıl Osmanlı dünyası için değil, Kafkasya, Arap ülkeleri, Balkanlar ve Orta Avrupa bakımından da önemli bir tarihsel coğrafya-kültür haritası niteliğindedir.

Eseri:

Seyahatname (10 cilt. İlk sekiz cilt 1898-1928, son iki cilt 1935-1938)

FAKİR BAYKURT’UN HAYATI, ESERLERİ / KİTAPLARI, EDEBİ KİŞİLİĞİ (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATI)

1929’da Burdur’un Yeşiloca ilçesi Akçaköy’de doğdu. Az topraklı köylü bir ailenin çocuğu. 1948'de Gönen Köy Enstitüsü’nü bitirdi, 5 yıl köy öğretmenliği yaptı. 1955'te Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü’nden mezun oldu. Sivas, Hafik ve Şavşat’ta öğretmenlik, ilköğretim müfettişliği yaptı. İlk romanı "Yılanların Öcü"nün yayınlanmasından sonra Bakanlık emrine alındı. 1962'de ABD Indiana Üniversitesi'nde ders araçları konusunda eğitim gördü. Yurda dönüşünden sonra Türkiye Öğretmenler Sendikası'nın (TÖS) kuruluşunda görev aldı ve Türkiye Öğretmen Dernekleri Milli Federasyonu (TÖMFED) Genel Başkanı oldu. İlk öğretmenler boykotu nedeniyle 1969'da açığa alındı. 1971'de istifa etti. 12 mart döneminde 1971’de sıkıyönetimce tutuklandı. Askeri mahkeme önünde uzun süre yargılanıp beraat etti. Salıverildikten sonra Almanya’ya gitti. Uzun süre Duisburg kentinde yaşadı.

10 Ekim 1999’da burada yaşamını yitirdi. Yazmaya şiirle başladı. Orhan Veli çizgisinde ama köy hayatı içerikli şiirler yazdı. 1950'den sonra öykü ve romana yöneldi. Ona göre öykü, "yazıldığı dönemin tarihsel, toplumsal renklerini, özelliklerini içermeli az da olsa belge işlevi yüklenmelidir." İlk öykü kitabı "Çilli"den başlayarak öykülerinde kesitleri değil geniş açılımları, bir anın olayını değil geniş dönemlerin olaylarını işledi. Romanlarında Türkiye'deki köylü yaşamını halkçı ve devrimci bir bakış açısıyla ele aldı. Köylünün bilinci ve bilinçaltındaki istekleri, tepkileri, çelişkileri yansıttı. 1950-1970 döneminde etkili olan "köy edebiyatı hareketi"nin önde gelen temsilcisi oldu.


Eserleri:

Roman:
Yılanların Öcü (1954), Irazcanın Dirliği (1961), Onuncu Köy (1961), Amerikan Sargısı (1967), Tırpan (1970), Köygöçüren (1973), Keklik (1975), Kara Ahmet Destanı (1977), Yayla (1977), Yüksek Fırınlar (1983), Koca Ren (1986), Yarım Ekmek (1997).

Öykü:
Çilli (1955), Efendilik Savaşı (1959), Karın Ağrısı (1961), Cüce Muhammet (1964), Anadolu Garajı (1970), On Binlerce Kağnı (1971), Can Parası (1973), İçerdeki Oğul (1974), Sınırdaki Ölü (1975), Gece Vardiyası (1982), Barış Çöreği (1982), Duirsbug Treni (1986), Bizim İnce Kızlar (1992), Dikenli Tel (1998).

Toplum-Eğitim Yazıları:
Efkar Tepesi (1960), Şamaroğlanları (1976), Kerem ile Aslı (1974), Kale Kale (1978).

Çocuk Kitapları:
Topal Arkadaş, Yandım Ali, Sakarca, Sarı Köpek, Dünya Güzeli (1985), Saka Kuşları (1985).

Şiir:
Bir Uzun Yol.

Ödülleri:
1958 Cumhuriyet Gazetesi’nin Yunus Nadi Roman Armağanı Irazca’nın Dirliği ve Yılanların Öcü ile
1970 TRT Öykü Ödülü Sınırdaki Ölü ile
1970 TRT ve 1971 Türk Dil Kurumu Roman armağanları Tırpan ile
1974 Sait Faik Öykü Armağanı Can Parası ile
1978 Orhan Kemal Roman Armağanı Kara Ahmet Destanı ile de
1980 Avni Dilligil Tiyatro Ödülü
1984 Berlin Senatosu Çocuk Yazını Ödülü Almanca’ya çevrilen Barış Çöreği ile
1985 Alman Endüstri Birliği (BDİ) Yazın Ödülü Gece Vardiyası ile

FAKİR BAYKURT’UN HAYATI, KİTAPLARI, SANATI, ESERLERİ, EDEBİ KİŞİLİĞİ (2) (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATLARI, KİTAPLARI)

1929-1999

Günümüz öykü ve roman yazarlarındandır. 1929-1999 tarihlerinde yaşamıştır.

Gönen Köy Enstitüsü’nü bitirince (1948) beş yıl köy öğretmenliği yaptı. Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü’ndeki öğrenimini tamamlayınca da (1955) ortaokul öğretmeni olarak Sivas, Hafik ve Şavşat’ta çalıştı, ilköğretim müfettişliği yaptı. TÖS (Türkiye Öğretmenler Sendikası) ve TÖDMF(Türkiye Öğretmen Dernekleri Milli Federasyonu) Genel Başkanı oldu. Baykurt bu etkinliklerinden ötürü 1971’de sıkıyönetimce tutuklandı;askeri mahkeme önünde uzun süre yargılanıp beraat etti.

Kendi kaleminden ayrıntılı yaşam öyküsü, Papirüs dergisindedir. (46-47, Mayıs 1970). Öğrenciliğinde Köy Enstitüleri Dergisi’nde (Temmuz 1946) Tahir Baykurt imzalı şiirleriyle sanat hayatına girdi. Şiiri köy notları ve hikayeler izledi, sonra romana geçti. Yazarın bütün endişesinin “içinde doğup yetiştiği köylülerin hallerini, sanatın gerçeklerini de göz önünde tutarak ortaya sürmek;sanatın en iyi amacının, hem konusu olan insanı, hem de okuyanı, bulunduğu durumdan biraz daha ileri sıçratmak” olduğunu belirten ve eserleri tükendikçe yeni baskıları yapılan Baykurt, bu tutumuyla gerçekçi, devrimci romancılarımız arasında yer aldı.

FALİH RIFKI ATAY’IN HAYATI, ESERLERİ / KİTAPLARI, EDEBİ KİŞİLİĞİ (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATI)

Gazeteci ve yazar. 1894 yılında İstanbul'da doğdu. Fıkra, makale, gezi türlerindeki gazete yazılarıyla ve özellikle Atatürk'ü yakından tanıtan anılarıyla ün kazanan Falih Rıfkı Atay, kovacılar semtindeki Rehberi Tahsil Rüştiyesi'ni bitirdikten sonra Hüseyin Cahit'in Yalçın müdürlük yaptığı Mercan idadisi'nde öğrenimini tamamladı.

Darülfünunun Edebiyat bölümünü bitirdi. İdadide edebiyat öğretmeni olan Celal Sahir Erozan ile kendisinden bir ileri sınıfta okuyan Orhan Seyfi Orhon, Falih Rıfkı'nın edebiyat beğenisinin gelişmesine yardımcı oldular. İlk Yazıları, Serveti Fünun dergisinin genç yazarlara ayrılan ek sayfalarında yayımlanan Falih Rıfkı'nın Tecelli (1911) dergisi ile Süleyman Bahri'nin yönettiği Kadın (1912) dergisinde Cenap Şahabettin ile Ahmet Haşim'in eserlerini hatırlatan şiirleri çıktı.

1912'de Tanin gazetesinde düz yazıları yayınlanmağa başladı; İstanbul Mektupları, Edirne mektupları gibi yazıları çıktı. 1913-1914 yıllarında sadaret ve Dahiliye Nazırlığı kalemlerinde çalıştı. Dahiliye Vekili Talat Paşa ile birlikte gittiği Bükreş'ten Tanin gazetesine röportaş yazıları yolladı. Bu dönemdeki yazıları, Türkçülük ve Türkçecilik akımlarının etkisine taşıyordu. 1. Dünya Savaşında yedek subay olarak Suriye'ye gitti; 4. Ordu kumandanı Cemal Paşa'nın hususi katipliğini yaptı.

Suriye ve Filistin'deki savaş anılarını "Ateş ve Güneş" (1918) kitabında topladı. Cemal Paşa'nın Bahriye nazırı olması üzerine Kalemi Mahsusa müdür yardımcılığına getirildi (1917). Kazım Şinasi Dersan, Necmettin Sadık Sadak, Ali Naci Karacan ile birlikte Akşam gazetesine çıkarmağa başladı (1918). Bu gazetede Günün Fıkraları başlığıyla sürekli yazılar yazdı.

Kurtuluş Savaşını destekleyen etkili yazıları dolayısıyla idam istenerek Kürt Mustafa Divanı Harbi'ne verildi. Fakat İnönü Zaferinin kazanılması üzerine Divanı Harp tutumunu değiştirdiği için idamdan kurtuldu. Kurtuluş Savaşı sona erdiği sırada İzmir'de Atatürk ile görüşmeğe gelen gazeteciler arasındaydı.

Atatürk'ün isteği üzerine İkinci Büyük Millet Meclisi'ne Bolu'dan milletvekili seçildi (1922). Daha sonra uzun yıllar Ankara Milletvekili olarak T. B. M. M. 'de bulundu. Hakimiyeti Milliye, Milliyet ve Ulus gazetelerinin başyazarlığını yaptı.

Yeni Türk Alfabesini hazırlanması ve uygulanması sırasında Dil Encümeninde görev aldı. Serbest Cumhuriyet Fırkası'nın tutumuna şiddetle karşı çıktı. Ulus gazetesinin başyazarlığını yaptığı dönemde Ankara şehir planı jürisinde üyelik ve İmar Komüsyonunda başkanlık yaptı.

1946'da çok partide döneme geçildikten sonra Ulus gazetesinde CHP'nin savunuculuğunu sürdürdü. Demokrat Parti'nin 1950'de iktidara geçmesinden sonra Dünya Gazetesini kurarak (1952) muhalefete geçti: yeni iktidara karşı Atatürk devrimerini savundu.

Falih Rıfkı Atay, sağlam, atak, çekici, anlatımı ve duru Türkçesiyle Cumhuriyet basınının Encümeninde usta kalemlerinden biriydi. Günlük Siyasi olayları ele alan başyazı ve fıkraları yanında Ulus ve Dünya gazetelerinde Pazar günleri yayımladığı haftalık yazılarında çok usta bir deneme ve söyleşi yazarı niteliği gösteriyordu. Gezi ve anı türlerinde Cumhuriyet döneminin çok ilginç ürünlerini verdi.

FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL’İN HAYATI, ESERLERİ / KİTAPLARI, EDEBİ KİŞİLİĞİ (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATI)

18 Mayıs 1989'da İstanbul’da doğdu. 8 Kasım 1973’te Akdeniz’de seyreden Samsun gemisinde yaşamını yitirdi. Türk şiirinde "hecenin 5 şairi" diye bilinen şairlerden biri. Yenilikçi edebiyatımızın geçiş döneminde dili, tekniği ve romantik İstanbul’lu kişiliğiyle de olsa, Anadolu gerçeğine açıldı. Türkçenin gelişmesine büyük katkı sağladı. Milli edebiyat akımına verdiği güçle kendisinden sonra gelen kuşaktaki biçok şairi etkiledi. Yahya Kemal Beyatlı ve Ahmet Haşim şiirinin yanında üçüncü bir kümenin oluşmasına neden oldu. İstanbul Darülfünun'u Tıp Fakültesi'ndeki eğitimini yarım bıraktı. Kayseri, İstanbul ve Ankara’da liselerde ve öğretmen okullarında edebiyat dersleri verdi.


1946-1960 arasında Demokrat Parti'den İstanbul’dan milletvekili seçildi. 27 Mayıs 1960’tan sonra bir süre Yassıada’da tutuklu kaldı. Biraz Cenap Şahabettin'den, büyük ölçüde de Yahya Kemal Beyatlı'dan etkilenerek ilk şiirlerini aruz vezniyle yazdı. Sonra hece veznine döndü. Anadolu insanının duygularını işleyerek Milli edebiyat akımının yurtçu duyarlılığını zengileştirdi.

Erkek bencilliğini yücelten aşk şiirleri de yazdı. Anayurt adlı dergiyi 8 sayı çıkardı. "Çamdeviren", "Deli Ozan" gibi takma isimlerle mizah şiirleri yazdı. Fıkra, manzum oyun, roman türünde eserleri de var.


Eserleri:

Şiir:
Şarkın Sultanları (1919)
Gönülden Gönüle (1919)
Dinle Neyden (1919)
Çoban Çeşmesi (1926)
Suda Halkalar (1928)
Bir Ömür Böyle Geçti (1933)
Elimle Seçtiklerim (1934)
Akarsu (1937)
Tatlı Sert (Mizah Şiirleri, 1938)
Akıncı Türküleri (1938)
Heyecan ve Sükûn (1959)
Zindan Duvarları (1967)
Han Duvarları (Seçme Şiirler, 1969)

Oyun:
Canavar (1925)
Özyurt (1932)
Akın (1932)
Kahraman (1933)
Yayla Kartalı (1945)

FAZIL HÜSNÜ DAĞLARCA’NIN HAYATI, ESERLERİ / KİTAPLARI, EDEBİ KİŞİLİĞİ (YAZARLARIN VE ŞAİRLERİN HAYATI)

1914'te İstanbul’da doğdu. Babası subay olduğu için ilk ve orta öğrenimini Türkiye'nin değişik yerlerinde tamamladı. Kuleli Askeri Lisesi ve Harp Okulu’nu bitirdi. Orduya katıldı. 15 yıl asker olarak hizmet yaptı, Doğu ve Orta Anadolu, Trakya'yı dolaştı. Önyüzbaşı rütbesinde iken kendi isteğiyle ordudan ayrıldı. Basın Yayın ve Turizm Genel Müdürlüğü'nde kısa bir süre görev yaptı. Çalışma Bakanlığı İş Müfettişi olarak İstanbul’da çalıştı. 1959'da İstanbul Aksaray’da "Kitap" Kitabevini açtı. Yayıncılık yaptı, 1960-1964 arasında "Türkçe" isimli bir aylık dergi çıkardı. 1970'te yayınevini kapattı, sadece şiirle uğraşmaya başladı. Yayınlanan ilk yazısı Yeni Adana Gazetesi'nin 1927'de düzenlediği yarışmada birincilik alan bir öyküydü. İlk şiiri "Yavaşlayan Ömür" 1933'te İstanbul Dergisi'nde çıktı. Yusuf Ziya Ortaç, Faruk Nafiz Çamlıbel ve Peyami Safa'nın da dikkatini çeken şiirleri Varlık, Kültür Haftası, Yücel, Aile, İnkılapçı, Gençlik, Yeditepe, Türk Dili, Yenilik, Vatan, Çağrı, Türkçe, Ataç, Türk Yurdu, Yön, Devrim gibi dergilerde yayınlandı.

İlk şiirlerinde Necip Fazıl Kısakürek etkisinde kaldı. "Havaya Çizilen Dünya" (1934) şiir kitabındaki şiirlerinde bu etki görülür. Kendi şiir çizgisine yönelişi "Çocuk ve Allah", "Daha" (1940) kitaplarıyla başlar. Şiiri "sezgi" ve "us" olmak üzere iki dönemde incelenebilir. Sezgi (bilgi yelpazesi.net) dönemi eserleri "Havaya Çizilen Dünya" (1934), "Çocuk ve Allah" ile "Daha"yı (1940) izleyen "Çakırın Destanı" (1945), "Taş Devri" (1945) kitaplarını kapsar. "Asû" (1955) ile başlayan ikinci dönem günümüze kadarki şiirlerinde etkin olan "usçu" dönemdir.

Sezgi döneminde kendine has bir şiir dili ve biçemi yaratmaya çalıştı. "Us" dönemi ise güçlü bir Türkçe tutkusuyla dikkat çeker. Dağlarca bu dönemde dilin arılaştırılması çabalarına katıldı, evrensel temalara ağırlık vermeye başladı. 1970 sonrasında yoğunlukla çocuk şiirleri yazdı. Hem Türkiye'de hem uluslararası düzeyde birçok ödül kazandı, bir çok ülkede şiirleri okundu. Kitapları birçok dile çevrildi.


Eserleri:

Şiir:
Havaya Çizilen Dünya (1935)
Çocuk ve Allah (1940)
Daha (1943)
Çakırın Destanı (1945)
Taş Devri (1945)
Üç Şehitler Destanı (1949)
Toprak Ana (1950)
Aç Yazı (1951)
İstiklal Savaşı- Samsun’dan Ankara’ya (1951)
İstiklal Savaşı- İnönüler (1951)
Sivaslı Karınca (1951)
İstanbul-Fetih Destanı (1953)
Anıtkabir (1953)
Asu (1955)
Delice Böcek (1957)
Batı Acısı (1958)
Mevlana’da Olmak (Gezi) (1958)
Hoo’lar (1960)
Özgürlük Alanı (1960)
Cezayir Türküsü (Fransızca, İngilizce ve Arapça çevirileriyle birlikte, 1961)
Aylam (1962)
Türk Olmak (1963)
Yedi Memetler (1964)
Çanakkale Destanı (1965)
Dışarıdan Gazel (1965)
Kazmalama (1965)
Yeryağ (1965)
Vietnam Savaşımız (İngilizcesiyle, 1966)
Kubilay Destanı (1968)
Haydi (1968)
19 Mayıs Destanı (1969)
Vietnam Körü (destan-oyun) (1970)
Hiroşima (Fransızca, İngilizce çevirileriyle, 1970)
Malazgirt Ululaması (1971)
Kınalı Kuzu Ağıdı (1972)
Gazi Mustafa Kemal Atatürk (1973)
Horoz (1977)
Hollandalı Dörtlükler (1977)
Çukurova Koçaklaması (1979)
Nötron Bombası (1981)
Yunus Emre’de Olmak (1981)
Çıplak (1981)
İlk Yapıtla 50 Yıl Sonrakiler (1985)
Uzaklarda Giyinmek (1990)
Dildeki Bilgisayar (1992)

Ödülleri
1946 CHP Şiir Yarışması üçüncülüğü
1956 Yeditepe Şiir Armağanı Asu kitabıyla
1958 Türk Dil Kurumu Şiir Ödülü Delice Böcek kitabıyla
1966 Milli Talebe Federasyonu Turhan Emeksiz Şiir Armağanı Delice Böcek ile
1977 Sedat Simavi Vakfı Ödülü’nü Peride Celal ile bölüştü, Horoz şiir kitabıyla
1967 International Poetry Forum (Uluslararası Şiir Forumu, Pittsburg
Amerika) tarafından "En İyi Türk Şairi" seçildi
1974 Struga (Yugoslavya) Şiir Festivalleri’nde Altın Çelenk ödülü